Terwijl ik dit verslagje zit te tikken op mijn iPhone is buiten een hevige onweersbui losgebarsten. Ik zit op de tribune van de gemeentelijke sporthal van de stad La Gineta waarin de politie local ons de mogelijkheid heeft geboden om hier vannacht op een sportmat onze slaapzak uit te rollen en de nacht door te brengen. Wij mogen van alle voorzieningen gebruik maken. En morgenvroeg de sleutel op een geheime plaats (onder een regenpijp) wegleggen zodat voor dag en dauw vertrokken kan worden.

Inmiddels is het droog geworden en is het buiten nauwelijks uit te houden in de zon, onze nieuwe lokatie is in het centrum uit de zon op een terras met een goed glas wijn. Henk tekent de kerk en ik ga verder met het verslag. Vanmorgen trokken wij om kwart voor zes de deur dicht van het Hostal in Albacete met de herinnering van een goede nachtrust. Op een bankje voor het Hostal hebben wij achtereenvolgens ons ontbijt genuttigd wat wij gisteren al klaar gemaakt hadden.

De stad uitkomen had nogal wat voeten in de aarde omdat het moeilijk vinden was waar de camino liep. De aanleg van nieuwe wegen was daar mede debiet aan omdat onze routebeschrijving al enkele jaren oud is en op dat punt niet actueel. Gevolg was dat wij na anderhalf uur lopen nog op vrijwel hetzelfde punt stonden. Gelukkig zou de geplande route van vandaag maar 22 km bedragen zodat de ramp te overzien was. Om goed twaalf uur wandelde wij La Gineta binnen en kochten wij onze heerlijk koude traditionele cerveza in de eerste bar die wij passeerde. De tocht voerde ons vandaag door enorme akkerbouwkavels met constant vergezichten over en tussen goede gewassen door. De eerste uren links van ons het industriegebied van Albacete en een autobaan samen met de hoge snelheidstrein die de gehele tocht in beeld bleef variërend van 0 tot 10 km.

Rond de klok van negen liet ik op onverklaarbare wijze mijn stok uit mijn vingers glijden en deze brak spontaan in tweeën. De breuk zat hem in het draadeind, wat (zo blijkt uit een eerste onderzoek) al een zwakke plek had. Niet alleen een praktische aderlating, maar zeker ook een emotionele, omdat hierop de namen van mijn dierbare steeds binnen mijn blikveld waren en waardat ik letterlijk en figuurlijk steun uit putte. Hoe het hiermee verder moet weet ik nog niet. Voorlopig heb ik de twee stukken op de rugzak gebonden.

Morgen gaan wij dik 20 km verder naar La Roda, over de hoogvlakte van het binnenland van Spanje. Pal door de zon nooit een moment van schaduw. Daarom gaan wij voor het licht wordt al vroeg op pad.