dag 14 – 8 juni

Voor de hitte vertrokken voor de laatste etappe naar Sahagun, hier komt de camino De Madrid samen met camino Franches. En dat was te merken maar daarover straks meer.

De okergele wegen kronkelden weer als slangen door de enorme graanakkers van de meseta. Links en rechts doemde regelmatig, op enige afstand, een dorp of stadje op, altijd te ver om een stop te maken voor koffie. Het duurde dan ook 14 km voordat het eerste kopje genuttigd werd. Het was in de stad Grajal de Campos. Wij hebben daar in de binnenstad een rondleiding gehad die zeker de moeite waard was. Oude gebouwen, een geheel gerestaureerd kasteel waarin een supermoderne Albergue gemaakt is welke volgende maand open gaat. Kosten nog moeite zijn gespaart om hier een uniek pelgrimsonderkomen te realiseren, werkelijk alles erop en eraan.
Allemaal om de drukke camino Franches te ontlasten en de pelgrims alternatieve te bieden.

Aangekomen in de mooie stad Sahagun bleken hier al tientallen pelgrims te vertoeven die, of een slaapplaats zochten of er al een gevonden hadden en verder de stad aan het bezichtigen waren. Al met al gaf het een beangstigend gevoel, niet alleen de drukte maar ook het idee van grote slaapzalen, wachten op een beurt voor te douchen enz.

Vrijwel direct ventileerde wij beide ons gevoel met de vraag willen wij dit wel na 2 weken in alle eenzaamheid onze tocht gemaakt hebbende. Dus werd in no time besloten de trein naar Leon te pakken en de 65 km camino Franches laten voor wat hij is. Jorge, mijn maatje zou doorreizen naar Ponfrerrada hij was al in Malaga gestart en kon zich niet permitteren om nog een extra ommetje over Oviedo te maken.

Eerst onder het genot van een serveza op een terrasje in Sahagun en later lijfelijk in de trein hebben wij enigszins ontroerd afscheid genomen, wij hadden tenslotte 8 dagen samen opgetrokken en waren hoe gek het ook klinkt op elkaar aangewezen en trokken elkaar er doorheen als de een of ander het moeilijk had. Ook waren wij al die tijd vrijwel de enigste in de Albergue, en kon hij koken als de beste. Trouwens met vino en serveza was hij mij ook altijd de baas als het op hoeveelheden aankomt en dan heb ik het nog niet over het tijdstip wanneer hij met zijn eerste glas wijn begon, uit de bidon.

Inmiddels ben ik in Leon in een van de drie Albergue’s namelijk de RR MM Benedictinas (Carbajalas) -134 slaapplaatsen. Mijn wasje heb ik al gedaan. En vanavond ga ik de stad nog nader bekijken. Natuurlijk ben ik mijn navigator kwijt zodat ik ook nog uit moet zoeken welke route ik morgenvroeg moet nemen om deze grote stad uit te komen. Morgen verder en naar ik verwacht weer in een rustigere omgeving. Maar daarover morgen meer.

Tijdens mijn voorbereidingen stond vanaf het eerste moment vast dat ik de camino “San Salvador” zou willen gaan lopen. Echter ik heb uiteindelijk besloten om als, warming up, de camino “De Madrid” te gaan lopen omdat deze was voorzien van goede voorzieningen (herbergen) en redelijk vlak zou zijn.

Waarmee ik geen rekening had gehouden, is de temperatuur. Ik durf te stellen dat deze heftiger is dan twee jaar geleden de camino “Sureste”. Er zit maar een heftige klim in op de derde dag. Een in een Hostal en een keer in een klooster heb ik overnacht, de overige keren in Albergues allemaal donatievo of gratis.

Opmerkelijk waren de vele mooie oude gebouwen en met name kerken, basilieken en kapellen,  vrijwel allen in het teken van Santiago de Compostela. Ook de verpaupering en armoede in de dorpen en op het platte land is opvallend te noemen. Alleen hele grote landbouw bedrijven hebben naar het schijnt recht van bestaan. Met de nieuwste en modernste machines weet men topproducten te verbouwen.

Een enkele arme simpele schapenboer met 100 tot 200 schapen geeft wat dat betreft afleiding in het landschap. Jeugd zie bijna nergens, evenals bedrijvigheid in de dorpen. Wat dat betreft is het een echte eenzame tocht. Alles bij elkaar heb ik op de afgelopen 300 km, 11 pelgrims gezien terwijl de faciliteiten een meervoud zou kunnen verwerken.

Morgen einde eerste gedeelte namelijk de ” Camino De Madrid”

dag 13 – 7 juni

Omdat de hospitelairo er op stond om vanmorgen voor het vertrek bij haar een Spaans ontbijt te nuttigen was de uiteindelijke vertrektijd pas tegen half acht. Strak heldere blauwe hemel, windstil en een, ondanks het vroege tijdstip, best wel warme zon. De afstand tot Sahagun bedroegnog zo’n 40 km. De opzet was om daar maandag te arriveren, maar na 17 km bleek de temperatuur zo hoog opgelopen dat zelfs mijn Spaanse maat met het voorstel kwam om te stoppen. De hele dag ging het door de zogenaamde meseta, wat inhoud; rechte geaccidenteerde okergele leemwegen, zonder schaduw en wat enigszins geestdodend genoemd mag worden.  In de bar werd beweerd dat de temperatuur daar tot boven de 40 graden oploopt wat dan ook een boel verklaard.

Vast tegen de bar in Santervas de Campos is de Albergue welke, zoals wij inmiddels gewoon zijn, alle faciliteiten te bieden heeft. Een groot koel huis met diverse vertrekken met een immens grote kelder is ons onderkomen tot morgenvroeg wanneer wij weer vroeg gaan vertrekken tenminste dat is de planning.

De reparatie van mijn schoenen is redelijk gelukt, op een paar punten zit de zool nog los maar dat heb ik al weer verholpen door er weer lijm tussen te laten lopen en er de poten van mijn bed op te zetten om daarmee de delen tegen elkaar te drukken. Er van uit gaande dat ik morgen gered ben tot op de camino Franches.

Wanneer je door de meseta loopt heb je volop de tijd om b.v. in te schatten hoe groot de percelen zijn waar je langs komt. Stukken van 400 ha en groter is meer regelmaat dan uitzondering. Hoofdzakelijk wordt er gerst bebouwd en op een goeie tweede plaats komt tarwe. Derde plaats zonnebloemen deze zijn gemiddeld 30 cm hoog. Ik verwacht dat morgen de eerste combine’s uit zullen rukken want volgens mij is de eerste gerst er voor klaar.

Ook zal ik morgen geconfronteerd worden met de drukte van de camino Franches in tegenstelling van de huidige route die werkelijk opvallend rustig is, een fenomeen wat mij tot nu toe een geweldige voldoening gaf.

Ik ben ook de hele dag met de familiedag van vandaag bezig, een jaarlijks terug kerend evenement rond de verjaardag van ons vader, wat mij nauwelijks loslaat en of het nu komt omdat ik er niet bij ben of dat ik zo’n sterke familieband in mijn genen heb kan ik niet verklaren evenals de datum van 31 mei. Helaas ik ben er niet bij. Het leven bestaat uit “keuzes maken”.

Op dit moment komen er drie Spaanse pelgrims binnen, doordrenkt van de zweet, 35 km afgelegd, in minimale kledij, kleine rugzak, gouden kettingen en ringen, leeftijd ongeveer 60 jaar, druk buurtend en gebaren, kortom hierbij vergeleken val ik te ligt! Ik geniet er wel van en voor mij leveren ze een wereldprestatie !

dag 12 – 6 juni

Ik ben spontaan tot schoenmaker gebombardeerd. Door de aanhoudende hitte van o.a. de grindwegen en het asfalt zijn mijn zolen aan het loslaten. Bij gebrek aan een schoenmaker en het feit dat het zaterdagavond is heeft mij voor voldongen feit geplaatst dat ik zelf de vindingrijke trukendoos open heb moeten trekken.

Door zelf lijm gekocht te hebben in een of andere klussenwinkel, heb ik zojuist zelf mijn schoenen geplakt. Door eerst met de tandenborstel de delen zo goed mogelijk schoon te maken (zonder zeep) , laten drogen en vervolgens gelijmd en gaat dit hopelijk het gewenste resultaat op leveren. Ze staan inmiddels onder twee tafelpoten om er de nodige druk op te zetten tijdens het harden van de lijm. Over enkele uren weten wij meer.

Van morgen om 7 uur vertrokken vanuit het klooster. Koffie in de bar voordat wij de stad uit liepen. De hele dag ging het vandaag over de zogenaamde meseta. Allemaal graanvelden van honderden ha groot, afgewisseld door af en toe een erwtenveld, waarvan de grote ook niet in te schatten is. Ook zagen wij behoorlijk veel pas ingezaaide zonnebloemen van eveneens onschatbaar grote percelen.

Na 14 km hebben wij ons stokbrood met worst genuttigd, vergezeld van wijn. Volgens mijn maat een goeie combinatie en Spaanse gewoonte, dus heb ik mij daarvoor over laten halen. 6 km verderop, het was inmiddels half een, hebben wij een kopje koffie gekocht en een cerveza, eveneens op advies van Jorge. Half drie waren wij uiteindelijk in Villalon de Campos waar wij weer een prachtige Albergue mochten betrekken, en weer waren wij met z’n tweeën, ofschoon men ook hier 14 bedden hebben. Alles navenan ; huiskamer met  bankstel en grootscherm TV scherm, twee grote eethoeken, keuken met volop voorraad, wasmachine enz. enz. Kortom een echte aanrader. 5 EUR zijn de kosten voor al deze service. Vanavond dus samen met de  Catalaan (zwaar Barcelona-supporter) naar Barcelona – Juventus kijken met een glas vino!

Inmiddels ben ik 11 dagen aan het lopen. De lichamelijke ongemakken zijn voor het grootste gedeelte getackeld. 281 km is de totaal afgelegde afstand tot nu toe. Nog geen druppel regen gehad, de laatste 3 dagen ‘s morgens licht bewolkt maar de zon wist dit in no time teniet te doen en zorgde dat het om 9 uur weer helder blauw was. Kortom het gaat goed !

Over een paar dagen kom ik op de camino Franches en ben ik benieuwd hoe het met de drukte zal bevallen. Op dit moment ben ik verwend door in totaal 5 pelgrims getroffen te hebben, volop albergues welke alle vrijwel ruim nieuw en super schoon zijn.

Maar het komt zoals het komt. In de verslagen zal ik het blijven melden.

dag 11 – 5  juni

Vandaag 24 km naar Medina de Rioseco en onze ( Jorge en ik ) intrek genomen in een voortreffelijke Albergue in een klooster van Clarissen. Met vrijwel alle denkbare faciliteiten, een volledig ingerichte keuken inclusief diepvries en magnetron maar ook een wasmachine voor alles eens lekker fris uit te wassen. Wat extra opvalt zijn de heerlijke frisse bedden, letterlijk volledig onder de witte lakens vanavond. Er zijn 18 bedden voorradig en wij zijn de enige gasten.

Terwijl ik mijn verslag zit te maken is mijn maatje bezig om een grote pan paella te maken nadat wij gezamenlijk inkopen hebben gedaan.  Steeds krijg ik tussendoor opdrachten om te assisteren zoals mosselen uit de schelp halen, stokbrood snijden en knoflook hakken. Maar hij is en blijft de meesterkok, en geloof maar, zo meteen is het smullen.

Voor wat betreft de wandelingen vandaag, voor half zeven waren wij aan het lopen en de eerste uren werd er een goed tempo onderhouden om voor negen uur aan het eerste onweerstaanbare kopje koffie te kunnen zitten. Het ging weer langs hoofdzakelijk heuvelachtige graanvelden over de welbekenden grindwegen. Ook waren er talrijke windmolens waar wij langs kwamen. Het lijkt wel of alles hier in het groot moet ik denk dat er steeds minimaal 200 in beeld waren.

Niks of niemand kwamen wij verder tegen alleen heel in de verte zagen wij af en toe een auto rijden over de verharde weg. Na de koffiepauze brak mij het hoge tempo van het begin op en kon ik met geen mogelijkheid het tempo volhouden dat aangegeven werd door Jorge. Rond de klok van 12 waren wij op de plaats van bestemming.

Inmiddels heb ik gegeten en ben ik er nog maar eens voor gaan zitten op een terrasje midden de de Prachtige stad Medina om mijn verhaaltje af te maken. Met een hele mooie grote Santiago Kathedraal en nog een aantal bouwwerken ervaar ik dit tot de  mooiste plaats tot nu toe! Jammer dat mijn fototoestel het begeven heeft en dat ik alles met mijn mobieltje moet fotograferen. Voor de geïnteresseerde, het is zeker de moeite waard om deze plaats in de toekomst te gaan bezoeken met zijn talloze musea en bijzondere gebouwen.

Morgen staat een tocht van 28 km op het programma en wordt eveneens weer op terug gekeken.

dag 10 – 4 juni

Met 6 pelgrims sliepen wij vannacht in de Albergue van Puerte Duero. Twee Franse dames, twee Spaanse fietsers, Jorge ( mijn inmiddels Spaanse vriend, collega loper) die geen enkele andere taal kent als Baskisch, en waar ik ook nauwelijks met kan communiceren.  Met handen en voeten kunnen wij elkaar goed verstaanbaar maken als Pelgrims onder elkaar. Hij is 60 jaar en is inmiddels al 24 keer in Santiago aangekomen uit allerlei verschillende hoeken. Hij voelt het Pelgrimeren dan ook als geen ander aan. Hij zingt en neuriet de hele dag en sommige liedjes zingen wij dan samen.

De Albergue in Puente Duero is een topper te noemen, gezamenlijk eten in een sfeer die nauwelijks te beschrijven valt, met een vaste hospitelairo die er alles aan doet om het de Pelgrims naar de zin te maken. Samen koken, samen buurten, (al was ik daarbij een buitenbeentje), in een omgeving waarin de Pelgrim centraal staat.

Om zes uur vanmorgen was hij weer paraat met koffie broodjes en zorgde dat niemand wat te kort kwam voor de tocht van vandaag. (En dan te denken voor een vrijwillige bijdrage ofwel donatievo)

Ik was als eerste vertrokken om precies half zeven. Jorge zou pas om 7 uur starten omdat zijn tempo immers toch veel hoger ligt dan het mijne. Niemand heb ik tijdens de tocht van 26 km gezien.

Heel de dag over de meseta, gelukkig bewolkt, met een temperatuur van tegen de dertig graden is weliswaar geen kattenpis. Althans zo heb ik het ervaren. Vrijwel alles graan met percelen van honderd en meer bunders waren vandaag geen uitzondering. Opvallend was dat er geen regeninstallaties te zien waren in tegenstelling tot voorgaande etappes waar deze overal ingezet werden, bovendien is de kwaliteit van de gewassen op de meseta stukken beter, hoofdzakelijk tarwe, gerst en erwten worden hier verbouwd.

Na 26 km ben ik  gestopt in Pariaflor de Hornije in een gloed nieuwe Albergue waar ik mijn maatje Jorge weer heb ontmoet.

Morgen verder, morgen meer ……..

dag 9 – 3 juni

Wat mag men zich rijk wanen wanneer je iedere dag, steeds maar verder, mag wandelen met prachtig weer, in een puike gezondheid en met een thuisfront die je dat gunt !
Een gewaagde uitspraak, maar “gemeend” en een ongetwijfeld alleen met ondersteuning te begrijpen met een positieve gedachte.

Heel de dag heb ik gelopen met een mede-pelgrim, waarmee ik alleen met gebarentaal kon communiceren omdat hij alleen Baskisch sprak. Heel de dag heeft hij lopen te neuriën te zingen en met de regelmaat konden wij wel samen zingen, weliswaar met verschillende teksten maar het klonk goed.

Om half zeven aangelopen de sleutel in de brievenbus van de plaatselijke bar gedeponeerd en onder het opkomen van de zon richting Noord-Westen (Valladolid). Afwisselend zand- grind en asfaltweg kwam ons letterlijk voor de voeten. Een strak blauwe hemel, dan weer bossen met immens grote dennen dan weer uitgestrekte graanvelden en maar een keer een dorp, na ruim 16 km waar ook het eerste kopje koffie genuttigd werd om de doodeenvoudige reden dat een mogelijkheid niet eerder geboden werd. De laatste 10 km waren qua natuurschoon bijzonder mooi. Niet alleen het weidse landschap maar ook de paden met links en rechts de zogenaamde klaprozen waren een ware verademing en verbloemde de steeds weer op- en neergaande landschap.

Uiteindelijk zijn wij gestopt na 26 km in de plaats Puente Duero, bij de plaatselijke Albergue, alwaar wij weer de enigste Pelgrims zijn.

Morgen verder, wordt vervolgd…………………..

dag 8 – 2 juni

Vannacht slecht geslapen omdat ik erg veel last had van mijn heup. Of het nu ligt aan de etappe van gisteren welke voor een groot gedeelte door los zand ging of dat er iets anders aan de hand was weet ik niet. Feit is dat ik niet alleen pijn had maar ook zorg over een mogelijke blessure!
Gelukkig ging het lopen vandaag goed zodat deze zorg voor een groot gedeelte weggenomen is.

Aanlopen in het donker wordt vrijwel altijd afgestraft is een algemeen gegeven, zo ook vanmorgen. In het donker zie je de pijlen niet, zo kon het gebeuren dat ik geconstateerd had dat de zon links van mij op aan het komen was en ik dus radicaal de verkeerde kant opliep. Dus, omdraaien en na een goed half uur was ik weer op dezelfde plaats. Kortom, “een valse start”.

Om Coca te verlaten moest ik voor de tweede keer de heuvel op wat eveneens deprimerend werkt. Niettemin was het een mooie natuur waar ik doorheen liep. Geen auto’s, geen lopers, geen Pelgrims, alleen met de natuur die enkel en alleen bestond uit dennenbossen. Drie keer doorkruisten ik een dorpje waarin ook niemand te bekennen viel met het gevolg dat vandaag het eerste kopje koffie uitbleef tot half drie.

Na 24 km werd ik blij verrast in het stadje Alcazaren waar een mooie schone nieuwe Albergue was waarin 8 bedden stonden. Tijdens mijn douchen kwam er nog een Spaanse Pelgrim binnen, de tweede in 180 km (exclusief de fietser), een speciale man die al 24 caminos op zijn naam heeft staan en die constant loopt te zingen. Ik hoop dat hij vannacht niet zingt maar slaapt.

Zoals het in Spanje gebruikelijk is wonen er op elke kerktoren ooievaars. Ik telde hier zelfs 8 nesten op een kerk, het lijkt zo bijzonder maar hier is het gewoon. Ik zit hier onder een boom langs de kerk en heel af en toe komt er iemand langs gelopen, rustig en kalm om daarmee zo weinig mogelijk last te hebben van de hitte. Auto’s of andere vervoer middelen zie je geen.

Morgen naar Puente Duero over een afstand van 26 km wat betekend dat ik morgen opkoper de 200 km grens ga. Maar daar morgen meer over…………

dag 7 – 1 juni

Vijf uur liep de wekker af en goed half zes op pad. Achteraf een half uurtje te vroeg want het was nog aarde donker. Na enig gezoek met de zaklamp erbij had ik de gele pijlen al weer vlug gevonden.

Gisterenavond om kwart over negen de slaapzak in want er was toch niets te beleven in het uitgestorven plaatsje Ane. Wel had ik het zekere voor het onzekere genomen en had ik onder de slaapzak mijn handdoeken gelegd en als slot op de deur mijn lakenzak nog eens in de slaapzak om eventuele bedwantsen buiten te houden, misschien wel te voorbarig maar voor de eerste keer in mijn camino ervaring ben ik er de tweede nacht (Tres Canton) in Spanje mee geconfronteerd en daar wordt je niet vrolijk van.

Nogmaals, vertrokken in het donker, vals plat omhoog en toen het licht werd had ik een mooi uitzicht op het stadje Ane. Over de meseta verder, en toen ik na 10 km in Santa Maria la Real de Nieve mijn eerste barretje tegenkwam was er mijn eerste kopje koffie rond de klok van 8 uur. Achtereenvolgens dook ik het dennenbos in en viel het met de hitte wel mee omdat ik vrijwel de hele tijd in de schaduw liep. Na 20 km was het weer die onwerkelijke vlakte met hoofdzakelijk granen op de akkers en de felle zon die vrij spel had. Gevoelsmatig liep de temperatuur op tot boven de 30 graden. Een ander facet wat de tocht zwaar maakte waren de mulle zandwegen een fenomeen wat ik in Spanje nog nooit heb meegemaakt.

Na 32 km ben heb ik om 15.00 uur, mijn intrek genomen in een mooie Albergue in de stad Coca, geheel voor mijzelf met alle denkbare faciliteiten en dat voor een prijs van 5 euro. In de stad heb ik achtereenvolgens een Menu del Dia genoten, voor gereduceerde prijs na het tonen van mijn Credencial, na twee dagen op vrijwel niets geleeft te hebben.

Zo meteen ga ik de stad nog nader bekijken met zijn enorm kasteel en de grotendeels ommuurde kern alsook de kathedraal die torenhoog boven de stad uitsteekt. Mogelijk kom ik ook een WiFi punt tegen om zowel de foto’s als dit verslag te verzenden. En morgen verder……..