dag 22 – 16 juni

Om zes uur vanmorgen werden wij gewekt met muziek verzorgd door de hospitilero en om half zeven na een eenvoudig ontbijt was ik als eerste vertrokken.  Na ongeveer 5 km heb ik een gele peil gemist en ben ik vervolgens volledig de mist ingegaan.

Met mijn eigenwijsheid toch doorgelopen, in de veronderstelling dat ik wel weer op de route zou komen. Na 2 a 3 km toch maar omgedraaid omdat het pad de verkeerde kant opging. Een dik uur had ik hiermee verspeeld en bleek ik nu de laatste te zijn van de 20 dievanaf de Albergue vertrokken waren. Kortom “Eigenwijs is ook wijs” maar wel afgestraft.

Opvallend vandaag waren de vele modderpaden. Paden die uit modder bestonden omdat ook hier het vee overheen ging en tegelijk diende als waterafvoer van de bergen in zogenaamde holle wegen.

Wel was het genieten van de uitzichten over de dalen, men liep namelijk grotendeels boven de dorpen en asfaltwegen zodat het uitzicht steeds weids was. Na 24 km ( exclusief de 5 foute km’s) ben ik gestopt in de Albergue van Borres. Morgen wacht mij een etappe van veel klimmen en waar geen voorzieningen onderweg te verwachten zijn.

Morgen het volgende bericht.

De eerste camino “De Madrid” ging voornamelijk door grote dennenbossen, nagenoeg geen Pelgrims wel uitstekende Albergues. Een etappe die men niet mag onderschatten veel klimmen over een Romeinse weg en duidelijk gepeild, men kan hem zonder problemen lopen zonder routebeschrijving.

De camino “Franches” is voor ieder bekend. Hij kwam benauwend over na de eenzame en tocht vanuit Madrid. De grote Alberge’s en de vele Pelgrims hebben mij doen besluiten na een dag de trein naar Leon te nemen om deze 60 km te overbruggen. Niet om hem niet te willen lopen maar enkel door het vele volk waarmee ik ineens te maken kreeg en het verkrijgen van een bed wat mij benauwde. Ik was immers in bijna alle gevallen gewend om de slaapplaats samen met mijn maatje alleen te delen.

De grootste uitdaging vooraf was ontegenzeggelijk de camino “San Salvador”!
En dat is geworden wat ik ervan verwacht had. Stil, bloemenpracht (vooral boven de bomengrens), geen vertrapte paden men moest lopen op de markeringen veelal door weilanden, weinig voorzieningen schone nieuwe Albergues alleen Spanjaarden en een Italiaan getroffen.

Het voornemen was, om te wachten op gezelschap om niet alleen het avontuur aan te gaan, heb ik niet helemaal waar kunnen maken. In Leon namelijk kon ik niemand ontdekken die de zelfde tocht wilde gaan maken en ben ik tenslotte toch maar aangelopen.  Maar toeval bestaat niet wordt wel eens gezegd. Ik was nauwelijks 10 km op weg toen ik 3 Spanjaarden ontmoette. Nadat ik uitgelegd had dat ik zowel thuis als voor mezelf had afgesproken niet alleen te gaan beginnen aan deze tocht had men hiervoor begrip en werd de deal met een gemeende ferme handdruk bezegeld.

De tocht had alles in zich qua natuur, bergen, vlaktes, uitgestrektheid, de opvallend grootse maseta. En de mensen die je onderweg tegen kwam waren allemaal in voor een praatje of op zijn minst een begroeting. Je kon merken dat de camino Santiago over deze weg nog aan populariteit moet winnen. Hiervan heb ik de overtuiging dat dit gaat lukken alle ingrediënten hiervoor zijn aanwezig.

Gisterenmorgen ben ik gestart met de camino “Primitivo” een mooie tocht door de bergen veel steigen en dalen tot nu toe door en over goed begaanbare semiverharde wegen of over steenslag waardat geklauterd moet worden. Ondanks dat ik nog maar twee dagen onderweg ben kan ik nu al voorspellen dat wanneer ik straks weer op de camino “Franches” kom het niet weer als een kouwe douche overkomt.

In de laatste afsluitende evaluatie zal ik hiervan zeker berichten.

dag 21 – 15 juni

Kwart voor zes wakker en nauwelijks een half uur later op pad. Vannacht had het behoorlijk geregend en daarom was het afwachten hoe de leemerige wandelpaden erbij lagen. Dat viel veel mee omdat over het algemeen de paden over grove stenen bestond vooral als er geklommen moest worden gaf dat verder geen beletsel omdat men dat altijd geconcentreerd moet doen om jezelf niet te verstappen.

Eerst moest er tweehonderd meter geklommen worden dan driehonderdvijftig meter dalen en achtereenvolgens weer zeshonderd meter te stijgen, dit over een afstand van 30 km.
Mijn plan was om in Salas te overnachten. Ik had daar mijn proviand al gekocht toen ik bemerkte dat het nog geen twaalf uur was. Ik heb toen toch maar besloten om er acht kilometer aan te plakken, met de extra ingeslagen ballast, ook al gingen deze vrij steil omhoog.

Uiteindelijk werd het beloont met een bed bij een wonderschone particuliere Albergue op donatievo-basis, zelfs de gezamenlijke maaltijd vanavond en het ontbijt morgenvroeg is donatievo. De Albergue wordt bestuurd door een jonge Spanjaard die perfect Engels spreekt en onvoorspelbaar gastvrij is, hij doet er alles aan om je op je gemak te voelen, koffie, wijn, onbeperkt fruit het is bijna niet voor te stellen. Zelfs mijn was kon ik afgeven en hij zorgt dat ik hem morgen fris en droog terug heb.

Ik heb wel in de gaten dat iedereen, allemaal Spanjaarden, gereserveerd hebben. Ik was namelijk nummer twee binnen en had het laatste bed, de overige twintig blijken gereserveerd te zijn. Het is inmiddels half vijf en er zijn nu in totaal nog maar vijf Pelgrims binnen. Het eten, dat om acht uur vanavond gepland staat zal mij benieuwen.

De route van vandaag liep hoofdzakelijk langs een rivier waar ik de gehele dag het gekletter an water hoorde. Dan weer vlak bij, dan weer erboven. De omgeving bestond uit voornamelijk bossen. Regelmatig passeerde ik ook Eucalyptus bomen, niet alleen waren deze te ruiken men verraadde zich met de nodige schors op het pad. Ook ben ik talloze keren riviertjes over gestoken en wanneer er teveel water doorstroomde kon over een bruggetje om zodoende je schoenen niet over te scheppen. Vrij zwaar maar zeker de moeite waard, ook de lange afstand viel mee omdat het door prachtige natuur ging.

Hier in de Albergue hang een plaat dat de afstand naar Santiago 266 km bedraagt ! Met andere woorden het begint af te tellen.

dag 20 – 14 juni

Gisterenavond de stad en natuurlijk de Kathedraal van Oviedo bezocht waarin het relikwie, een laken met daarin het bloed van de Heer (Salvador), achter 10 cm dik glas getoond wordt.
De gebruikelijke Spaanse gezellige nauwe straten die allen uit natuursteen bestaan, blijven een lust voor het oog zeker met de opgesierde vele terrasjes die, zeker op de zaterdagavond, goed gevuld zijn met druk etende kwebbelende Spanjaarden. Een fenomeen wat niet verveeld en waar tussendoor kunt blijven slenteren.

Na een uur was ik de stad uit en deze camino herstart, buiten de stad, gaf weer een heel andere indruk dan de voorgaande. Het landschap is liefelijker en ook de verpaupering van de gebouwen en huizen is een heel stuk minder. Ik ben geneigd te stellen dat de armoe hier niet zo groot is dan in het echte binnenland. Het landschap bestond voornamelijk uit keuterboeren met 3,4 of 5 koeien. De percelen kenmerken zich doordat deze met een soort maasheggen zijn
omgeven. Ook zie ik steeds meer de bekende stapel muurtjes langs de verharde paden c.q. wegen van maximaal 3 meter breed.

Toen ik gisterenavond uit de kathedraal kwam werd ik aangesproken in het Nederlands, met de vraag waar ik vandaan kwam. Het was voor mij duidelijk, het was een Belg, hij vertelde dat hij gisteren was komen vliegen uit Zaventem via Barcelona, waar hij overgestapt was, en bij aankomst in Oviedo was al zijn bagage zoek. Zijn fiets was er wel, die was gebracht door Soetens uit Vessem, maar verder had hij niets als een stuurtas. Sprak geen Spaans en wilde nog een dag afwachten om dan toch maar weer huiswaarts te keren. Tenslotte kun je helemaal niets zonder je bagage. Ik had het idee dat hij het prettig vond om zijn hart in zijn moedertaal te kunnen luchten. Het was een boer uit Baarle-Nassau van rond de zestig. Zijn schoonzoon zou samen met bedrijfshulp zijn konijnenfarm, 25000 konijnen, tijdens zijn afwezigheid behartigen. Een heel jaar had hij zich voorbereidt om het laatste stuk van zijn camino te fietsen Oviedo-Santiago, en nu stond hij letterlijk en figuurlijk met lege handen. Wij samen nog een hapje gegeten en hij is naar zijn hostel gegaan, Albergue kan niet hij had n.l. geen slaapzak zeep of tandenborstel, kortom de eerste levensbehoeften.

Op dit moment bevindt ik mij in de Albergue van San Juan de Villapanada met 12 Spanjaarden, 1 Mexicaanse, 1 Oostenrijkse en een dame uit Slowakije. De Albergue bevindt zich afgezonderd in de bergen dus een restaurantje zit er vandaag niet in. Wel kan ik koffie uit de automaat krijgen en overige (reserve) proviand heb ik voldoende in de rugzak, dat heb ik wel geleerd de laatste weken.

Het weer is aangenaam te noemen, zo’n 20 graden droog en half bewolkt, bovendien loop ik regelmatig in de schaduw. De warmte is voorbij en het is nu over het algemeen te vergelijken met Nederland.

dag 19 – 13 juni

Na vannacht in een rumoerige Albergue in Pol de Lena geslapen te hebben zou het vandaag heel de dag vals plat naar beneden gaan, echter dat dit 35 km over asfalt ging had ik niet verwacht. Maar het was drogen niet te warm dus te doen. Evenwijdig aan de rivier, hoofdzakelijk over een verhard voetpad, tussen twee bergketens door, ging de route vandaag naar Oviedo waar ook het eindpunt lag van Camino “San Salvador”.

Met de 3 Spaanse pelgrims was het vandaag de laatste dag want morgen reizen deze met de trein verder om de camino “English” te gaan lopen, een tocht van een kleine 100 km.
Ik heb al eerder gekozen om de “Primitivo” te gaan doen, welke ruim 300 km is, de uitdaging hiervan is, vrij slecht weer-gevoelig en veel klimmen en dalen. Maar ik heb A gezegd en vindt ik dat ik ook B moet zeggen. De voorspellingen over de drukte verschillen nogal. Wel heb ik langzamerhand behoefte om wat verbaal te kunnen communiceren want ik heb tot nu toe alleen nog maar Spaanstalige getroffen. Het zal mij dan ook benieuwen wanneer ik een Nederlands, Engels of Duitstalige ga treffen.

Rond 14.00 uur liepen wij de grote stad Oviedo binnen. De enorme drukte overviel ons een beetje omdat wij al twee en een halve week met volstrekte rust te maken hebben gehad en nu dan in een bedrijvige stad met mooie gebouwen steegjes en vooral volle terrassen.

Zojuist gezamenlijk “Menu de Dia” genuttigd en morgen ga ik in eerste instantie weer alleen verder.

Wordt vervolgd……..

dag 18 – 12 juni

Toen ik vanmorgen om half zes opstond en buiten keek had ik er een zwaar hoofd in dat het vandaag wel droog zou blijven. Maar ondanks die dreiging is het meegevallen en is de regen uitgebleven.

De eerste 2 km ging het steil naar beneden over een pad met grote keien zodat je iedere stap geconcentreerd moest maken om niet te struikelen of te vallen. Als dit lang duurt is dat evenals klimmen best vermoeiend. De eerste klim die volgde was, zeker het eerste gedeelte een afwisseling voor je hele gestel.

Ik kan,ook zeker na vandaag, voorstellen dat geadviseerd word om niet alleen te lopen omdat het  eenzaam en over hele smalle paden gaat die glibberig en ongelijk zijn. Maar het was verantwoord omdat ik nog steeds in gezelschap van de Spanjaarden ben. Om half tien hielden wij onze eerste stop voor onze müsli reep te nuttigen en om half twaalf bereikte wij onze eerste bar. Evenals de Spanjaarden heb ik daar twee serveza’s gedronken voordat wij aan de laatste zes kilometer begonnen.

Vrijwel de hele dag volgden wij min of meer de rivier, tussen de bergen door, langs kleine gehuchtjes, over asfalt en deels over grindpaden, richting Oviedo, en zijn wij uiteindelijk gestopt in Pola de Lena.  In de plaatselijke Albergue hebben inmiddels 9 pelgrims hun bed gevonden, 8 Spanjaarden en ik.

Ik moet nog steeds de eerste Nederlander tegenkomen. Duitsers, Koreanen, Noren, Italianen en Australiërs heb ik al wel getroffen in Leon enkele dagen geleden. Mogelijk gaat dat wel gebeuren wanneer ik overmorgen begin aan de camino Primitivo.

De verwachting is dat het morgen een vrij eentonige tocht gaat worden, met een klimmetje erin wat enige naam mag hebben. De weersverwachtingen zijn wat onduidelijk maar het komt zoals het komt en daar zal ik het mee moeten doen.

dag 17 – 11 juni

Na gisteren vanaf rond de middag, enigszins geëvacueerd te hebben in Buiza zou het vandaag moeten gaan gebeuren weer of geen weer! Het was moeilijk in te schatten hoe het boven zou zijn omdat de toppen van de bergen bij het vertrek in de mist zaten. Ook de hele hemel was bewolkt, toch waren wij om half zeven met vijven begonnen aan de klim naar boven. Na nauwelijks een half uur begon het te regenen. Gelukkig was het van korte duur en trok de hemel langzaam maar zeker open en liet de zon zich van tijd tot tijd zien. Het pad naar boven was steil en ging over grote granieten blokken met prachtige vergezichten.

Eenmaal boven de bomengrens werd het echt zonnig en was het een betoverend uitzicht met een grote bloemenzee op en tussen de rotsen. Het uitzicht was ook ongelofelijk ver omdat wij langzaam maar zeker het hoogste punt bereikte van mijn hele tocht.

Foto’s nemen lukte niet omdat om onduidelijke reden mijn telefoon geheel leeg bleek te zijn. Na ruim twee en een half uur kwamen wij in het dorpje Poldura de la Tercia aan voor ons eerste kopje koffie in twee dagen. Wij hebben onszelf in de bar laten verwennen met volop fruit en koeken om de accu weer op te laden, want ook hier was geen enkele andere voorziening dus ook geen winkel.

Mijn telefoon heb ik daar direct in het stopcontact gestopt zodat ik op z’n minst bereik had indien nodig, overigens mijn maten waren op de hoogte van mijn euvel. Tijdens de pauze heb nog maar eens mijn foto toestel voor de dag gehaald en om onverklaarbare reden bleek het weer te werken, dus ik ben alsnog in de gelegenheid geweest om een en ander op de plaat vast te leggen.

In het hooggebergte ging het vervolgens verder over smalle paadjes, omhoog en omlaag, die eveneens door het vee gebruikt worden, af en toe kriebels in de buik oproepend maar goed te doen. De uitzichten welke steeds opdoemde waren formidabel.  Langzaam zakte wij weer en bereikte wij de boomgrens wat ook weer mooie plaatjes opleverde. Na 28 km waren wij bij de Albergue van Payares nadat wij een hapje gegeten hadden in het nabijgelegen restaurant. Zojuist mijn wasje gedaan en zo meteen ga ik mijzelf weer verdiepen in de dag van morgen.

dag 16 – 10 juni

Gisterenavond was het eigenlijk al te zien boven op achter de bergen hoopte de donkere bewolking zich op precies waar de camino liep. Vijf uur op want de afspraak was om uiterlijk kwart voor zes vertrekken. Het eindpunt van vandaag zou zijn de Albergue van Poladura de la Tercia, volgens de Spanjaarden was er een goed Pelgrim restaurant. Op de route van vandaag was halverwege wel een Albergeue maar verder geen voorzieningen zoals bar winkel enz. Noodzaak dus om voldoende proviand en drinken mee te nemen. Wat achteraf een goed plan bleek want de weergoden bleken vandaag niet mee te zitten.

Vanmorgen in alle vroegte werd er tussen de Spaanse Pelgrims onderling al heftig gecommuniceerd, natuurlijk verstond ik er geen woord van maar had wel in de gaten dat het over de te maken tocht van vandaag ging. Het woord aqua kwam steeds langs en zelfs de trein kwam meerdere malen ter spraken. Ik voelde mij gesterkt met de afspraak van gisteren avond op in ieder geval vandaag met z’ vieren op te trekken met als woordvoerder de man die deze tocht al voor de vijftiende keer loopt. Er werd besloten om te wachten. Tegen zeven uur gingen de eerste vertrekken toen het toch wat lichter bleek te worden. Mijn groep was om vijf over zeven gepakt en gezakt inclusief regenkleding, zodat er gestart kon worden.

Het was lang niet droog en dat zou het vandaag niet worden ook, sterker nog met tijden goot het afgewisseld met onweer en bliksem. Geschuild werd er niet maar er werd stevig doorgestapt tot half elf. Op het terras onder de overkapping van de Albergue van Buiza hielden wij de eerste stop en aten wij ons brood op om te tweede helft van vandaag te lijf te gaan. Na een half uurtje zijn wij weer vertrokken en na ongeveer twee kilometer werd besloten om te draaien en vandaag en vannacht te blijven in Buiza.

Van buiten niet te zien maar een super Alberge met nieuwe bedden en eigen keuken. Helaas hebben wij weinig ingrediënten om te koken maar de verwarming brand en onze spullen kunnen dus drogen. Gelukkig heb ik onder in mijn rugzak twee noodrantsoenen zitten dus kan de ergste honger gestild worden. Ik wacht nog even af wat die Spanjaarden zullen regelen want volgens mij hebben ze nog een of ander vaag lijntje met een van de bewoners van dit gehuchtje. Uiteindelijk maakt zoiets zo’n camino leuk.

Ik was best wel gespannen voor detachering van vandaag, vragen als ; kan ik het tempo wel aan, wordt ik geen vijfde wiel en ik had geen idee wat mij precies te wachten stond. Om eerlijk termijn is het mij tot nu toe meegevallen. Het gaat gestaag omhoog afgewisseld door klimmen en dalen over asfalt en grindwegen, wisselend langs de rivier, treinspoor of asfalt. In het begin af en toe een weilandje maar steeds meer rotsen met daartussen bomen en bloemen, vooral brem en lavendel. Vee heb ik nog niet gezien. Hoe hoger wij komen hoe meer dat het rotsen worden. Het is heel mooi wat de natuur betreft het is alleen jammer dat ik steeds met de neus naar beneden loop in verband met de regen. Foto’ maken valt ook niet mee omdat ik wil voorkomen dat mijn telefoontoestel nat wordt.

Voor morgen kan het alleen maar beter worden qua weer en qua voldoening. Op dit moment zie ik geen bergen meer maar is alles gehuld in mist. Ik ga er van uit dat dit een goed voorteken is. Dus vandaag de dag doorkomen en morgen verder met droge spullen.

Vandaag verblijf ik noodgedwongen in een Albergue in het hooggebergte van Cantabrica Cordillera. Een geweldig natuurgebied maar daarmee is alles wel gezegd. In het dorp en omgeving waar ik thans vertoef wonen 43 mensen waaronder een kind van 10 jaar. Er zijn geen winkels geen verdere faciliteiten zoals een café. Alleen de Alberge met een verhard basketbal veldje en enkele speeltoestellen. Ongelofelijk dat men hier kan en wil wonen. Temeer omdat het gebied bekend staat dat het weer onvoorspelbaar en onstabiel is. Zeker is dat binnen enkele jaren hier geen mens meer zal wonen.

Je moet het gezien hebben om het te kunnen geloven.

dag 15 – 9 juni

Ruim 1,5 uur had ik vanmorgen nodig om Leon uit te komen, niet omdat het niet goed aangegeven stond maar omdat de stad zo groot is ! Voor het enorme architect-hoogstaand Convento-gebouw op Plaza de San Marcos rechtsaf en daar stond de eerste markering van de camino “Del Salvador”.

Vannacht was ik al voor 5 uur klaar wakker in een rumoerige slaapzaal waar mijn inziens teveel mensen zijn samengebracht. Gisterenavond werden de pelgrims opgeroepen om om 10 uur aan een gezamenlijke dienst deel te nemen in de kapel van het klooster, van te voren werd gezamenlijk gerepeteerd in het zingen van enkele liederen in een soort wachtruimte voor de kapel. Het was uiteindelijk een bijzondere belevenis wat ik afgesloten heb met het ontsteken van een kaars.

Direct toen ik de stad Leon verlaten had werd ik geconfronteerd met een heel ander landschap, geen grote vlakte’s meer met granen, geen elle lange paden meer maar kleine percelen waarop Spaanse keuterboeren haar kost op moeten zien te verdienen. Slechte grond overal kliffen, bomen en struiken. De weg werd eveneens moeilijker met grove steenslag slingerend omhoog en omlaag. Hoe verder ik vorderde hoe minder bewoning ik ontdekte.

Drie Spaanse pelgrims haalde ik in en heb met hun de afspraak gemaakt om morgen bij elkaar te blijven als het echt omhoog gaat op de zeer moeilijk en eenzame camino. Een van deze mannen loopt hem al voor de14-de keer, dus ik mag verwachten dat hij de kneepjes kent. Vanmiddag hebben wij al gegeten in het plaatselijke restaurant en daarna inkopen gedaan voor morgen.

Wij vertoeven in een Albergue in La Robla en morgen is het de bedoeling om te gaan tot Pajares. De laatste 4 km zal er een hoogte verschil gemaakt moeten worden van 570 meter !
Mijn schoenen zijn goed, de warming up is goed geweest dus ik mag aannemen dat ik er klaar voor ben.

Mogelijk is de WiFi hier (en ook de komende dagen) niet optimaal en kan het verslag als mosterd na de maaltijd doorgeseind worden. Plezierig is dat men ons, dus ook mijn telefoonnummer in de Albergues heeft.

Morgen tik ik in alle geval een nieuw verslag…….