Met 5 pelgrims vanmorgen, uit Lubian, tegelijk vertrokken in het donker, omdat (zeker als het donker is) de pijlen moeilijk te zien zijn en 10 ogen zien meer dan 4. De inspanningen van de eerste 2 uur bergop werden ruim beloond want nadat de zon zich gemeld had en wij de klim hadden hadden volbracht, door de inmiddels bekende holle wegen cq rivieren, was het uitzicht meer dan de moeite waard op de top van de Porte de la Canda (1250 meter).

De route ging achtereenvolgens slingerend verder over rotsblokken en geïmproviseerde natuurstenen bruggetjes wat mooie indrukken naliet. Het grote gebied dat vorig jaar is afgebrand was opmerkelijk goed aan het herstellen (een van de begunstige voordelen als je hier al eens eerder bent geweest!).

Vrijwel de gehele dag zijn wij met vijven bij elkaar gebleven, het was wel een internationaal gezelschap, namelijk een Noors meisje, een Poolse jongen en een Spaanse man van middelbare leeftijd aangevuld met twee Brabanders, Henk en Johannes.

Halverwege hebben wij samen koffie gedronken met een bocadillo. In A Gudina hebben wij van twee afscheid genomen omdat deze voor de 46 km gingen (met 38 graden). Mede door de temperatuur hebben wij besloten om vanmiddag de schaduw op te zoeken om morgen fit aan de 36 km te kunnen beginnen.

Na een rustige nacht, wij waren weer de enigste in de Alberge, trokken wij om 10 voor zes de deur dicht en vertrokken in het donker.

‘s Morgens is Henk altijd wat zenuwachtig omdat hij bang is een pijl in het donker te missen (wat in het verleden ook wel eens gebeurd is) maar met realistisch denken komt altijd alles goed, zo is ook gebleken.

Na nauwelijks 700 meter asfalt werden wij al de grindweg opgeleid en dat zou de gehele dag zo blijven. Toen het licht begon te worden bleek dat wij door een prachtig natuurgebied liepen met geen wit marmer in de directe omgeving, zoals de laatste dagen, maar over wegen van leisteengruis (dus zwart).

Opvallend waren ook de zogeheten bossen, deze leken daadwerkelijk op bossen om de doodeenvoudige reden omdat men van tijd tot tijd in de schaduw kon lopen, en dat bij de eerdere genoemde bossen dit niet mogelijk was omdat er hier en daar maar een armzalig boompje (steeneik) stond.

Afwisseling vandaag bleek ook, het pad over een enkele rivierbeddingen waar de zogenaamde stapstenen weer actueel werden.
Halverwege hebben wij vandaag een uitgebreide stop gemaakt om toch onze broodnodige brandstof enigszins op peil te brengen, die gezien de meer dan middelmatige verbruik wenselijk was.

De rust en de stilte welke ons vandaag ten beurt viel is onwaarschijnlijk. Morgen gaat het echt de bergen in. De eeuwige sneeuw hebben wij al twee dagen in beeld, op afstand. In de tour zou men hem de koninginnenrit noemen. Wij gaan er ongetwijfeld van genieten ook al zal hij weer langer da 30 km zijn, morgen zullen wij weer rapporteren.

Het begon al met een kwartier verslapen, waarschijnlijk omdat er bij ons een ongekende grote snurker op de zaal lag, een gehandicapte Spaanse jongen die samen, met vader en zus, de Route Via de La Plata aan het fietsen was. Zo kon het gebeuren dat wij pas tegen de ochtend in slaap vielen, ondanks ons geweldige onderkomen bij Casa Anita.

32 km zouden er afgelegd dienen te worden volgens de route beschrijving. Tenslotte werden het 39 km omdat bleek dat er een fout in de beschrijving zat. Op zich niet erg want het zou een uitzonderlijke mooie tocht worden, alleen de weersomstandigheden, en de tijd (11 uur onderweg) maakten het zwaar.

Vanaf de start geen asfalt maar hoofdzakelijk grind en zandwegen was de piste waarop wij liepen.
Het eerste stuk door en langs productiebossen, vrijwel altijd nabij de rivier afgewisseld door prachtige stuwdammen, overgaand op enorme grote natuurgebieden waar vrijwel niets groeit omdat vrijwel alles rots en steen is. Het enige is sporadisch een steeneik en verder een grote dorre heuvelachtige vlakte, met af en toe een schaapherder met zijn kudde.

Onderweg, in Villar de Farfon, stuiten wij bij toeval op een mooie particuliere Alberge bestierd door een sympathieke Zuid-Afrikaanse dame. Hier hebben wij een glas cola gedronken voordat wij de laatste 16 km gingen lopen. Overigens de Alberge is aan te bevelen voor geïnteresseerde.

Uiteindelijk zijn wij in Mombue gestopt en blijken wij de enige pelgrims te zijn in de primitieve Alberge. Nu weten wij het zeker Santiago ligt op minder dan 300 km !!