De tocht van vandaag hebben wij omgedoopt tot de “Klaprozen route” maat daarover meer in het verslag. Nadat wij vannacht geslapen hadden in een voormalige gemeentelijke slachterij, waar de kettingen nog aan een lopende band boven het hoofd bengelden, waren wij al voor zes uur op pad.

De eerste 7 km gingen over asfalt tussen honderden ha wijngaarden door. Daarna veranderden het landschap met voornamelijk akkerbouw. Granen die al volop aan het afrijpen waren en waarop binnen niet al te lange tijd de combines aan de slag kunnen.

Het landschap glooide constant en met de regelmaat doemde op de laagste gedeelte een meer op wat alleen met riet en bloemen omgeven was. Ook de bermen waren van een prachtige schoonheid waarin de klaproos de boventoon voerde. Weinig struiken en bomen (dus schaduw) op en langs de velden en wegen was opvallend.

Tijdens de eerste helft van de 23 km lange tocht klommen wij naar een bergkam waar wij tussen honderden windmolens doorliepen. De afdaling was een belevenis op zich, over een afstand van 14 km liep onze grindweg kaarsrecht naar Petrola onder de steeds warmer wordende zon.

Aangekomen hebben wij onze intrek genomen in een Alberge die deel uitmaakt van de kerk. Nadat wij de sleutel van een vriendelijke mevrouw hadden gekregen hadden wij ons wasje gedaan en zelf een heerlijke salade gemaakt omdat er geen mogelijkheid was om te eten.

Terwijl ik dit stukje tik is het half vijf en zitten wij aan een heerlijk glas wijn bij een bar in het centrum van het knusse maar stille Petrola en gaan wij ons zo meteen weer voorbereiden op de tocht van morgen.

Vijf uur op, kwart voor zes in stikke donker aangelopen want ook de weersverwachting van vandaag was warm weer en de geplande afstand was 30 km. Uit onze startervaring blijkt dat wij rekening moeten houden met een loopgemiddelde van 4 km p/u exclusief rustpauzes en omdat vandaag een afstand van 30 km op zijn we al vlug 8 à 9 uur onderweg en is de temperatuur ook navenant. In het donker bleek het moeilijk de weg te vinden ondanks dat wij het eerste stuk gisteren verkend hadden.

Het lopen gaat bij beiden steeds beter. Henk lijkt nergens moeite mee te hebben zeker de eerste kilometers. Bij mij gaat het eveneens steeds beter. Ook al blijft het zaak met beleid onze camino te lopen de eerste tijd. Kortom alles komt weer goed als wij maar niet forceren.

Binnen de kortste keren is het hier smorgens licht en worden wij verwend met wijdse vergezichten met overal bergen begroeid met druiven als achtergrond. Al vier dagen hebben wij geen wolkje ondekt aan de diepblauwe strakke hemel. De voorspellingen ware dat de tocht heet zou worden, en wij ervaren dit nu aan den lijve, zeker nu wij langzaam op de hoogvlakte arriveren en verder het binnenland ingaan.

Ruim 3 uur hadden wij vandaag gelopen voordat wij iemand zagen. Het was een mountainbiker die uit de bergen kwam. In de grote wijngaarden enkele trekkers die aan het cultivateren waren tussen de rijen verder hebben wij op afstand wel auto’s zien rijden maar verder niets.

Uiteindelijk hebben wij ons gemeld op het gemeentehuis van Montealegre del Castillo voor een slaapplaats. Achtereenvolgens hebben wij de sleutel gekregen van de Alberge en zijn wij door de lokale politie daar naartoe gebracht. Op de inschrijfstaat bleek dat de laatste pelgrim hier op 23 mei geslapen had, een bewijs dat de camino Del Sureste weinig gelopen wordt.

Wij genieten van ieder moment en de stemming is goed. Dus morgen verder, en wederom vroeg op pad want het weer is en blijft schijnbaar stabiel.

Zes uur zou het mogelijk zijn om een kop koffie en een broodje te nuttigen maar degene die de keuken moest openen kwam pas tegen half zeven binnenwaaien.

Nadat wij onze (Spaanse) ontbijt genuttigd hadden gingen wij op pad. Gelukkig waren wij vrij snel de stad uit op de camino zodat wij, conform ons plan, in de vroege morgen onze meters konden maken.

Al spoedig liepen onder een onbewolkte hemel over Via Verde (een tracé waarop vroeger een treinspoor liep) in een rechte lijn richting Yecla met de hoop om daar ons volgende bed te treffen.

Wat wij te zien kregen was een constant wijds landschap hoofdzakelijk afgewisseld met olijfvelden en wijngaarden. Maar ook honderden ha gerst, tarwe en haver welke al duidelijk aan het rijpen waren en die, naar verwachting binnen enkele dagen geoogst kunnen worden.

De sporadische (dennen) bomen vielen op door hun prachtige vorm. Ook zijn wij langs talrijke vijgen, mango en sinaasappelenbomen gekomen wat toch bijzonder te noemen is. Kortom, het was genieten en daar was het tenslotte om begonnen.

Onze plannen zoals iedere 2 uur een korte pauze eerbiedigend, mogen wij concluderen dat de knieblessure zeker niet is verergerd wat hoop geeft voor het vervolg.

Om 12.00 uur gestopt met een temperatuur van ruim 30 graden na ruim 26 km in Yecla en onze intrek genomen in hotel Avenida tegen een gereduceerde pelgrimsreis van €20,- p.p.
Uitgebreid “menu del dia” van €9,- met onbeperkt drinken. Een belevenis die de moeite waard is.

Morgen blessurevrij verder?
Dat zien wij morgen wel weer.

Om kwart over vijf uit bed, gepakt en gezakt nieuwsgierig op pad want de grote vraag was : hoe gaat de blessure zich openbaren. Stram en niet pijnvrij om 10 over zes gestart richting Villena.

Toen wij aanliepen was het nog donker maar voordat wij de stad uit waren waren de gele peilen, welke de camino aangeven, duidelijk te zien zodat wij nauwelijks fout konden lopen. Na 3 km werd het een heftige klim over een zogenaamd klauterpad wat de nodige concentratie opeiste en iedere stap met beleid moest worden genomen. Tot onze verbazing hield de zorgwekkende knie zich onder deze krachtsinspanning wonderbaarlijk goed. Onze wandeltocht voerde over een vulkanisch smal bergpad gemarkeerd met een sporadische gele steen.

Nadat wij geklommen waren tot aan de top miste wij weer onze markeringen en moesten wij op goed geluk de afdaling maken wat mooie vergezichten opleverde.

Eenmaal terug in het dal liepen wij langs een riviertje tussen twee bergketens door. Opmerkelijk was de strak blauwe hemel die borg stond voor een warme dag. Gelukkig hadden wij een heerlijk windje was enigszins voor verkoeling zorgde.

Om 1 uur arriveerde wij in Villena met 28 km in de benen. Een gezellige stad maar helaas ook hier geen Alberge zodat wij via het toeristenburo een Hotel betrokken hebben.

s’Avonds, zo blijkt, komen die Spanjaarden, wanneer de grootste hitte is verdwenen als ratten tevoorschijn. Terrassen raken vol en iedereen, zo lijkt het, eet tappas. Alles praat door elkaar heen en het leven speelt zich hoofdzakelijk op straat af. Wij zijn getuigen op de “Plaza Santiago” een van de pleinen in de stad.

Morgen verder.