Weliswaar op de fiets maar toch, een Spaanse jongeman die de camino fietsend aan het maken is hebben wij getroffen maar ook weer afscheid van genomen omdat hij over 2 à 3 weken zijn doel Santiago bereikt zal hebben. Vannacht goed geslapen, na gisteren nog een avondwandelingetje gemaakt te hebben door de stad en wat te hebben gedronken.
Wij hadden de gehele (profesionele) sporthal tot onzer beschikking en toen de voetbaltraining om 10 uur afgelopen was was het er heerlijk rustig.

Om 5 uur begon ons dagelijks ritueel, eerst loopt de wekker af dan douche pakken en ontbijten en zijn wij om kwart voor zes op pad. Het is dan nog aarde donker maar meestal moeten wij het eerste stuk door stad of dorp of wij hebben het al verkend. De eerste 2 uur maken wij kilometers en is de zonsopkomst iedere keer weer een geweldige ervaring.

Vandaag was het onze saaiste dag tot nu toe. De route liep over ellen lange rechte wegen tussen de akkers door met hoofdzakelijk graan. En dan kavels van 100 ha of meer, zo’n beetje Amerikaans of Australië. Alles wordt kunstmatig beregend en de gewassen staan er matig bij. Na 21 km zijn wij gestopt in La Roda een mooie oude stad waar wij vanavond uitgebreid willen gaan verkennen. Wij slapen in een bijgebouw van de plaatselijke arena in een gemeentelijke Alberge waar wij beschikken onder primitieve omstandigheden van vrijwel alle faciliteiten die een Pelgrim wenst.

Morgen staat er weer een relatieve korte etappe op het programma voordat de echte lange afstanden onontkomelijk zullen zijn. Maar de warming up zit er op en de stemming is goed. Als de eerder opgelopen (meniscus) blessure zich rustig houdt gaat dat ongetwijfeld lukken hebben wij de overtuiging.

Kortom, morgen verder !!!

Terwijl ik dit verslagje zit te tikken op mijn iPhone is buiten een hevige onweersbui losgebarsten. Ik zit op de tribune van de gemeentelijke sporthal van de stad La Gineta waarin de politie local ons de mogelijkheid heeft geboden om hier vannacht op een sportmat onze slaapzak uit te rollen en de nacht door te brengen. Wij mogen van alle voorzieningen gebruik maken. En morgenvroeg de sleutel op een geheime plaats (onder een regenpijp) wegleggen zodat voor dag en dauw vertrokken kan worden.

Inmiddels is het droog geworden en is het buiten nauwelijks uit te houden in de zon, onze nieuwe lokatie is in het centrum uit de zon op een terras met een goed glas wijn. Henk tekent de kerk en ik ga verder met het verslag. Vanmorgen trokken wij om kwart voor zes de deur dicht van het Hostal in Albacete met de herinnering van een goede nachtrust. Op een bankje voor het Hostal hebben wij achtereenvolgens ons ontbijt genuttigd wat wij gisteren al klaar gemaakt hadden.

De stad uitkomen had nogal wat voeten in de aarde omdat het moeilijk vinden was waar de camino liep. De aanleg van nieuwe wegen was daar mede debiet aan omdat onze routebeschrijving al enkele jaren oud is en op dat punt niet actueel. Gevolg was dat wij na anderhalf uur lopen nog op vrijwel hetzelfde punt stonden. Gelukkig zou de geplande route van vandaag maar 22 km bedragen zodat de ramp te overzien was. Om goed twaalf uur wandelde wij La Gineta binnen en kochten wij onze heerlijk koude traditionele cerveza in de eerste bar die wij passeerde. De tocht voerde ons vandaag door enorme akkerbouwkavels met constant vergezichten over en tussen goede gewassen door. De eerste uren links van ons het industriegebied van Albacete en een autobaan samen met de hoge snelheidstrein die de gehele tocht in beeld bleef variërend van 0 tot 10 km.

Rond de klok van negen liet ik op onverklaarbare wijze mijn stok uit mijn vingers glijden en deze brak spontaan in tweeën. De breuk zat hem in het draadeind, wat (zo blijkt uit een eerste onderzoek) al een zwakke plek had. Niet alleen een praktische aderlating, maar zeker ook een emotionele, omdat hierop de namen van mijn dierbare steeds binnen mijn blikveld waren en waardat ik letterlijk en figuurlijk steun uit putte. Hoe het hiermee verder moet weet ik nog niet. Voorlopig heb ik de twee stukken op de rugzak gebonden.

Morgen gaan wij dik 20 km verder naar La Roda, over de hoogvlakte van het binnenland van Spanje. Pal door de zon nooit een moment van schaduw. Daarom gaan wij voor het licht wordt al vroeg op pad.

Niet de kilometers maar de omstandigheden zoals hoogteverschillen, grind asfalt of grove keien (waar men constant geconcentreerd je stappen moet zetten), maar ook de temperatuur en de windrichting bepalen voor het grootste gedeelte de moeilijkheidsgraad dus de zwaarte van de camino. Henk heeft vandaag, na een moment van onoplettendheid, voor de tweede keer kennis gemaakt met de keien door een valpartij, gelukkig zonder gevolgen.

Vannacht matig geslapen in het parochiezaaltje wat vastgebouwd is aan de kerk van Petrola, waar enkele matrassen inliggen waarvan de pelgrims gebruik kunnen maken, omdat er verder geen enkele slaapgelegenheid is. In het gastenboek konden wij constateren dat de laatste pelgrim daar op 12 mei geslapen had (de enige in mei) een bewijs dat de camino Del Sureste bijzonder weinig gelopen wordt. In april hadden er 11 pelgrims geslapen.

Gisteren hadden wij besloten om tijdens het wandelen pas te besluiten om tot Chinchilla de Monte Aragon (21 km) of Abacete (39 km) te kiezen. Tijdens het lopen hadden wij besloten om tot Albacete te gaan omdat er een sluierbewolking hing zodat de extreme warmte uit leek te blijven. Tot 12 uur was dat ook het geval, maar toen liet de zon zich van zijn beste kant zien.

Op de glooiende hoogvlakte troffen wij hoofdzakelijk zeer grote alkerbouwbedrijven aan met granen als voornaamste gewas. Enorme grote akkers van tientallen tot honderden ha. vielen op. De gewassen waren matig tot slecht. Eveneens viel daarbij op dat het grootste deel zaaiklaar of zelfs recent ingezaait was en dus aan een tweede oogstronde was begonnen.

Op een afstand van 20 km zagen wij de stad Albacete al liggen en liepen wij de laatste twee uur door een ware bloemenzee de stad binnen met een voldaan gevoel en 39 km in de benen. De blessure is niet geheel verdwenen maar het heeft er alle schijn van dat de brand meester is.

Morgen vol goede moed verder.

De tocht van vandaag hebben wij omgedoopt tot de “Klaprozen route” maat daarover meer in het verslag. Nadat wij vannacht geslapen hadden in een voormalige gemeentelijke slachterij, waar de kettingen nog aan een lopende band boven het hoofd bengelden, waren wij al voor zes uur op pad.

De eerste 7 km gingen over asfalt tussen honderden ha wijngaarden door. Daarna veranderden het landschap met voornamelijk akkerbouw. Granen die al volop aan het afrijpen waren en waarop binnen niet al te lange tijd de combines aan de slag kunnen.

Het landschap glooide constant en met de regelmaat doemde op de laagste gedeelte een meer op wat alleen met riet en bloemen omgeven was. Ook de bermen waren van een prachtige schoonheid waarin de klaproos de boventoon voerde. Weinig struiken en bomen (dus schaduw) op en langs de velden en wegen was opvallend.

Tijdens de eerste helft van de 23 km lange tocht klommen wij naar een bergkam waar wij tussen honderden windmolens doorliepen. De afdaling was een belevenis op zich, over een afstand van 14 km liep onze grindweg kaarsrecht naar Petrola onder de steeds warmer wordende zon.

Aangekomen hebben wij onze intrek genomen in een Alberge die deel uitmaakt van de kerk. Nadat wij de sleutel van een vriendelijke mevrouw hadden gekregen hadden wij ons wasje gedaan en zelf een heerlijke salade gemaakt omdat er geen mogelijkheid was om te eten.

Terwijl ik dit stukje tik is het half vijf en zitten wij aan een heerlijk glas wijn bij een bar in het centrum van het knusse maar stille Petrola en gaan wij ons zo meteen weer voorbereiden op de tocht van morgen.

Vijf uur op, kwart voor zes in stikke donker aangelopen want ook de weersverwachting van vandaag was warm weer en de geplande afstand was 30 km. Uit onze startervaring blijkt dat wij rekening moeten houden met een loopgemiddelde van 4 km p/u exclusief rustpauzes en omdat vandaag een afstand van 30 km op zijn we al vlug 8 à 9 uur onderweg en is de temperatuur ook navenant. In het donker bleek het moeilijk de weg te vinden ondanks dat wij het eerste stuk gisteren verkend hadden.

Het lopen gaat bij beiden steeds beter. Henk lijkt nergens moeite mee te hebben zeker de eerste kilometers. Bij mij gaat het eveneens steeds beter. Ook al blijft het zaak met beleid onze camino te lopen de eerste tijd. Kortom alles komt weer goed als wij maar niet forceren.

Binnen de kortste keren is het hier smorgens licht en worden wij verwend met wijdse vergezichten met overal bergen begroeid met druiven als achtergrond. Al vier dagen hebben wij geen wolkje ondekt aan de diepblauwe strakke hemel. De voorspellingen ware dat de tocht heet zou worden, en wij ervaren dit nu aan den lijve, zeker nu wij langzaam op de hoogvlakte arriveren en verder het binnenland ingaan.

Ruim 3 uur hadden wij vandaag gelopen voordat wij iemand zagen. Het was een mountainbiker die uit de bergen kwam. In de grote wijngaarden enkele trekkers die aan het cultivateren waren tussen de rijen verder hebben wij op afstand wel auto’s zien rijden maar verder niets.

Uiteindelijk hebben wij ons gemeld op het gemeentehuis van Montealegre del Castillo voor een slaapplaats. Achtereenvolgens hebben wij de sleutel gekregen van de Alberge en zijn wij door de lokale politie daar naartoe gebracht. Op de inschrijfstaat bleek dat de laatste pelgrim hier op 23 mei geslapen had, een bewijs dat de camino Del Sureste weinig gelopen wordt.

Wij genieten van ieder moment en de stemming is goed. Dus morgen verder, en wederom vroeg op pad want het weer is en blijft schijnbaar stabiel.

Zes uur zou het mogelijk zijn om een kop koffie en een broodje te nuttigen maar degene die de keuken moest openen kwam pas tegen half zeven binnenwaaien.

Nadat wij onze (Spaanse) ontbijt genuttigd hadden gingen wij op pad. Gelukkig waren wij vrij snel de stad uit op de camino zodat wij, conform ons plan, in de vroege morgen onze meters konden maken.

Al spoedig liepen onder een onbewolkte hemel over Via Verde (een tracé waarop vroeger een treinspoor liep) in een rechte lijn richting Yecla met de hoop om daar ons volgende bed te treffen.

Wat wij te zien kregen was een constant wijds landschap hoofdzakelijk afgewisseld met olijfvelden en wijngaarden. Maar ook honderden ha gerst, tarwe en haver welke al duidelijk aan het rijpen waren en die, naar verwachting binnen enkele dagen geoogst kunnen worden.

De sporadische (dennen) bomen vielen op door hun prachtige vorm. Ook zijn wij langs talrijke vijgen, mango en sinaasappelenbomen gekomen wat toch bijzonder te noemen is. Kortom, het was genieten en daar was het tenslotte om begonnen.

Onze plannen zoals iedere 2 uur een korte pauze eerbiedigend, mogen wij concluderen dat de knieblessure zeker niet is verergerd wat hoop geeft voor het vervolg.

Om 12.00 uur gestopt met een temperatuur van ruim 30 graden na ruim 26 km in Yecla en onze intrek genomen in hotel Avenida tegen een gereduceerde pelgrimsreis van €20,- p.p.
Uitgebreid “menu del dia” van €9,- met onbeperkt drinken. Een belevenis die de moeite waard is.

Morgen blessurevrij verder?
Dat zien wij morgen wel weer.

Om kwart over vijf uit bed, gepakt en gezakt nieuwsgierig op pad want de grote vraag was : hoe gaat de blessure zich openbaren. Stram en niet pijnvrij om 10 over zes gestart richting Villena.

Toen wij aanliepen was het nog donker maar voordat wij de stad uit waren waren de gele peilen, welke de camino aangeven, duidelijk te zien zodat wij nauwelijks fout konden lopen. Na 3 km werd het een heftige klim over een zogenaamd klauterpad wat de nodige concentratie opeiste en iedere stap met beleid moest worden genomen. Tot onze verbazing hield de zorgwekkende knie zich onder deze krachtsinspanning wonderbaarlijk goed. Onze wandeltocht voerde over een vulkanisch smal bergpad gemarkeerd met een sporadische gele steen.

Nadat wij geklommen waren tot aan de top miste wij weer onze markeringen en moesten wij op goed geluk de afdaling maken wat mooie vergezichten opleverde.

Eenmaal terug in het dal liepen wij langs een riviertje tussen twee bergketens door. Opmerkelijk was de strak blauwe hemel die borg stond voor een warme dag. Gelukkig hadden wij een heerlijk windje was enigszins voor verkoeling zorgde.

Om 1 uur arriveerde wij in Villena met 28 km in de benen. Een gezellige stad maar helaas ook hier geen Alberge zodat wij via het toeristenburo een Hotel betrokken hebben.

s’Avonds, zo blijkt, komen die Spanjaarden, wanneer de grootste hitte is verdwenen als ratten tevoorschijn. Terrassen raken vol en iedereen, zo lijkt het, eet tappas. Alles praat door elkaar heen en het leven speelt zich hoofdzakelijk op straat af. Wij zijn getuigen op de “Plaza Santiago” een van de pleinen in de stad.

Morgen verder.

Ondanks pijnlijke knie redelijk goed geslapen. Bij nader inzien was de etappe van gisteren een ware beproeving. Henk liep op zijn tandvlees en Johannes heeft het moeten bekopen met een blessure. Wij hebben daarom afgesproken om dit soort fouten niet meer te maken.

Kwart over zeven vertrokken onder een strak blauwe hemel. De eerste 6 km gingen voornamelijk over industrie terreinen met hoofdzakelijk marmer win fabrieken met op de achtergrond vulkanisch gebergte waarop vrijwel niets groeit, alleen sporadisch brem en verschillende wilde bloemensoorten maar onvoldoende om b.v.schapen te laten grazen. Heel af en toe zagen wij enkele olijfbomen of een kleine wijngaard met druiven.

De laatste 12 km gingen over een,langzaam steigende rivierbedding, waar nog enige vegetatie groeide omdat door het laagste gedeelte water stroomde. Over het algemeen goed te belopen. Ook zijn wij enkele keren via stapstenen overgestoken wat herinneringen opriep van “Via de la Plata” vorig jaar.

De route is goed aangegeven met gele peilen zodat het zoeken naar het juiste pad tot nu toe vergemakkelijkt mits wij geen peilen over het hoofd zien. Andere pelgrims hebben wij nog niet getroffen wat aangeeft dat het een eenzame camino is. Opvallend is wel de belangstelling die wij hebben van passerende auto’s wanneer wij met onze rugzak door een stad of dorp komen. Vier keer stopte er vandaag een auto en die spontaan belangstelling toonde of aangaf zelf al eens onderweg te zijn geweest.

In Novelda werden wij aangesproken door een politieagente die ons naar Paco Serra (een advocaat die de camino een warm hard toedraagt)zijn kantoor in de stad Novelda, die achtereenvolgens onze Credencial van een stempel voorzag.

Vandaag geen lange etappe om de blessure rust te geven en. Morgen zien wij vol vertrouwen tegemoet.

Henk en Johannes

Gisterenavond een heerlijke menu del dia gegeten in de binnenstad van Alicante. Het hoofdgerecht was een paella (Spaanser kan het niet).

Omdat wij gisteren de binnenstad al hadden bezocht en daardoor de route al voor een groot gedeelte hadden gelopen, hadden wij op advies van de receptioniste van het hostel een verkorte route ingekleurd. Zo kon het gebeuren dat wij zo’n 7 km verkeerd gelopen hebben en wij de eerste gele pijl pas om 9 uur hadden terwijl wij om half zeven gestart waren. Het lijkt wel traditie te worden om fout te lopen bij de start.

Het weer zag er in eerste instantie ook dreigend uit. Er vielen in het begin zelfs enkele druppels. Maar gelukkig klaarde het op en werd het warm met een behoorlijke wind wat erg plezierig was.

Het werd ook een bijzondere mooie tocht, van uit zeeniveau langzaam naar 800 meter met het nodige klimwerk.

Ondanks dat wij ons aan de voorgenomen afspraak hebben gehouden door iedere 2 uur een pauze in te lassen en met beleid te lopen ging het rond 12 uur mis met de knie van Johannes en zin de laatste 15 km noodgedwongen in een slakkengang afgelegd. Positief is dat het niet erger werd en dat geeft hoop voor morgen.

Uiteindelijk zijn wij, na 36 km gestopt in Monforte del Cid en daar een hotelletje genomen. Morgen gaan wij voor een korte etappe en moeten wij afwachten hoe het zal gaan.

Dus alle hoop op morgen

Vanmorgen om half negen richting Eindhoven airport via Stiphout om Inge, Pien en Teuntje op te pikken die brachten mij samen met Annie weg. Henk en Manon stonden al op het vliegveld evenals Han, Dennis en Janet. Ook Tars kwam ons nog even de hand drukken en namen wij afscheid in het regenachtige Holland.

In Alicante was de lucht strak blauw en het gevoel “Hartje zomer”. De vlucht ging voorspoedig maar een eerste (loop) tocht naar het centrum hebben wij moeten opgeven omdat dat alleen mogelijk bleek over de autobaan. Daarom hadden wij besloten om dat stukje met de bus te gaan.

Inmiddels zitten wij op een terrasje in de buurt van de kathedraal Santa Maria om zo meteen onze eerste stempel te gaan halen nadat wij een bed gereserveerd hebben in het oude gedeelte van Alicante. Morgenvroeg hebben wij voornemens om tijdig te starten aan onze camino richting Orito.

Later meer!