Met 5 pelgrims vanmorgen, uit Lubian, tegelijk vertrokken in het donker, omdat (zeker als het donker is) de pijlen moeilijk te zien zijn en 10 ogen zien meer dan 4. De inspanningen van de eerste 2 uur bergop werden ruim beloond want nadat de zon zich gemeld had en wij de klim hadden hadden volbracht, door de inmiddels bekende holle wegen cq rivieren, was het uitzicht meer dan de moeite waard op de top van de Porte de la Canda (1250 meter).

De route ging achtereenvolgens slingerend verder over rotsblokken en geïmproviseerde natuurstenen bruggetjes wat mooie indrukken naliet. Het grote gebied dat vorig jaar is afgebrand was opmerkelijk goed aan het herstellen (een van de begunstige voordelen als je hier al eens eerder bent geweest!).

Vrijwel de gehele dag zijn wij met vijven bij elkaar gebleven, het was wel een internationaal gezelschap, namelijk een Noors meisje, een Poolse jongen en een Spaanse man van middelbare leeftijd aangevuld met twee Brabanders, Henk en Johannes.

Halverwege hebben wij samen koffie gedronken met een bocadillo. In A Gudina hebben wij van twee afscheid genomen omdat deze voor de 46 km gingen (met 38 graden). Mede door de temperatuur hebben wij besloten om vanmiddag de schaduw op te zoeken om morgen fit aan de 36 km te kunnen beginnen.

Na een rustige nacht, wij waren weer de enigste in de Alberge, trokken wij om 10 voor zes de deur dicht en vertrokken in het donker.

‘s Morgens is Henk altijd wat zenuwachtig omdat hij bang is een pijl in het donker te missen (wat in het verleden ook wel eens gebeurd is) maar met realistisch denken komt altijd alles goed, zo is ook gebleken.

Na nauwelijks 700 meter asfalt werden wij al de grindweg opgeleid en dat zou de gehele dag zo blijven. Toen het licht begon te worden bleek dat wij door een prachtig natuurgebied liepen met geen wit marmer in de directe omgeving, zoals de laatste dagen, maar over wegen van leisteengruis (dus zwart).

Opvallend waren ook de zogeheten bossen, deze leken daadwerkelijk op bossen om de doodeenvoudige reden omdat men van tijd tot tijd in de schaduw kon lopen, en dat bij de eerdere genoemde bossen dit niet mogelijk was omdat er hier en daar maar een armzalig boompje (steeneik) stond.

Afwisseling vandaag bleek ook, het pad over een enkele rivierbeddingen waar de zogenaamde stapstenen weer actueel werden.
Halverwege hebben wij vandaag een uitgebreide stop gemaakt om toch onze broodnodige brandstof enigszins op peil te brengen, die gezien de meer dan middelmatige verbruik wenselijk was.

De rust en de stilte welke ons vandaag ten beurt viel is onwaarschijnlijk. Morgen gaat het echt de bergen in. De eeuwige sneeuw hebben wij al twee dagen in beeld, op afstand. In de tour zou men hem de koninginnenrit noemen. Wij gaan er ongetwijfeld van genieten ook al zal hij weer langer da 30 km zijn, morgen zullen wij weer rapporteren.

Het begon al met een kwartier verslapen, waarschijnlijk omdat er bij ons een ongekende grote snurker op de zaal lag, een gehandicapte Spaanse jongen die samen, met vader en zus, de Route Via de La Plata aan het fietsen was. Zo kon het gebeuren dat wij pas tegen de ochtend in slaap vielen, ondanks ons geweldige onderkomen bij Casa Anita.

32 km zouden er afgelegd dienen te worden volgens de route beschrijving. Tenslotte werden het 39 km omdat bleek dat er een fout in de beschrijving zat. Op zich niet erg want het zou een uitzonderlijke mooie tocht worden, alleen de weersomstandigheden, en de tijd (11 uur onderweg) maakten het zwaar.

Vanaf de start geen asfalt maar hoofdzakelijk grind en zandwegen was de piste waarop wij liepen.
Het eerste stuk door en langs productiebossen, vrijwel altijd nabij de rivier afgewisseld door prachtige stuwdammen, overgaand op enorme grote natuurgebieden waar vrijwel niets groeit omdat vrijwel alles rots en steen is. Het enige is sporadisch een steeneik en verder een grote dorre heuvelachtige vlakte, met af en toe een schaapherder met zijn kudde.

Onderweg, in Villar de Farfon, stuiten wij bij toeval op een mooie particuliere Alberge bestierd door een sympathieke Zuid-Afrikaanse dame. Hier hebben wij een glas cola gedronken voordat wij de laatste 16 km gingen lopen. Overigens de Alberge is aan te bevelen voor geïnteresseerde.

Uiteindelijk zijn wij in Mombue gestopt en blijken wij de enige pelgrims te zijn in de primitieve Alberge. Nu weten wij het zeker Santiago ligt op minder dan 300 km !!

Uitgerust en vroeg (half zes) vanuit Benavante vertrokken met als achterliggende gedachte voor de grote hitte 31 km te hebben afgelegt en in Santa Croya de Tera te zijn. Wat ook gelukt is, om precies 13.00 uur stapte wij bij casa Anita binnen en bleken de eerste Pelgrims te zijn. Wij hadden verwacht dat het er drukker zou zijn omdat de camino “Via de La Plata” vanaf hier samen loopt.

Gisterenavond hebben wij de eerste twee Spaanse, (vader en zoon) lopende pelgrims ontmoet die eveneens de Sureste aan het lopen waren, weliswaar waren ze pas in Toledo gestart maar toch, op het scheiden van de markt wel een leuke ervaring. Vanaf het begin was het een geheel andere omgeving vandaag, dan wij de laatste weken gewend waren. Productie bossen, hoofdzakelijk populieren, wisselden regelmatig met open dorre grasvlakte met steeneiken. De wegen bestonden hoofdzakelijk uit grove kiezel en slingerde zich door het landschap. Door deze andere wegenstructuur was het lopen minder eentonig. Ik zou het lieflijker willen noemen.

Door heel midden Spanje hebben wij geen wild gezien, behalve konijnen die zitten er genoeg. Vandaag kwam hier verandering in en hebben wij de eerste reeën waargenomen evenals roofvogels. De route camino “Sureste” (wat Zuid-West betekend in het Spaans) heeft een heel opmerkelijk aspect. Wij lopen al 5 weken onze eigen schaduw na, nooit tegen de zon in altijd er vanaf. Temeer bijzonder omdat wij nog nooit zonder de zon in de rug hebben gelopen. Het gevolg is dat zowel de nek als de achterkant van onze benen opvallend bruin aan het worden zijn.

Onze Alberge is een particuliere onderneming waar het goed toeven is. Er is plaats voor 40 pelgrims, kost €10,- p/p, voortreffelijke wasgelegenheid, kan de was laten doen en men kan er menu del dia bestellen, morgenvroeg krijgen wij een lunchpakket mee, dus aan de geweldige service ligt het niet.

Volgens de routebeschrijving zou het na vandaag nog 331,7 km zijn, we zullen nog een keer echt omhoog moeten en als toetje volgt dan Galicië met haar grimmig (wel mooi) landschap. Ook al zijn wij al weken onderweg, wij zien er naar uit!

Mogelijk waren het de kilometers er gisteren de oorzaak van dat wij spontaan het eerste Hostal bespraken en de Alberge (nauwelijks 100 meter verder) negeerden. Een bewijs dat een etappe van meer dan 40 km een behoorlijke aanslag is voor
geest en ledematen.

Vrijwel iedere avond hebben wij onze vaste patronen. Henk tekent (schetst) een markant punt of gebouw in de dan verblijvende plaats en ik tik het verslag van de dag voor de site.

Steeds meer ben ik er van overtuigd dat lopen vele malen veiliger is dan fietsen. Met fietsen moet men altijd geconcentreerd zijn zeker op minder begaanbare wegen, en ook bij afdalingen blijft het met aanzienlijkere grotere snelheden gevaarlijker dan wandelen bovendien wordt men op de fiets veel meer met andere verkeersdeelnemers geconfronteerd. Men kan uren moeten wandelen voordat men iemand ziet zodat gevaarlijke situaties bij lopen nihil zijn. Met lopen beleef je de omgeving meer en zie je meer details.

De verwachting van vandaag is niet helemaal uitgekomen. Ook vandaag hebben wij weer de gehele dag tussen de korenvelden gelopen, met uiteindelijk enkele kilometers door het industriegebied van Beavente alvorens wij deze mooie stad bereikte.
Onze Alberge is vandaag een voormalig stationsgebouw aan de rand van de stad. Op afstand hebben wij vandaag de bergen waar wij morgen aan moeten beginnen al mogen aanschouwen. Met in het achterhoofd dat Santiago op minder dan 350 km ligt geeft dat in ieder geval “ons” moraal.

Vandaag was het de laatste dag met uitgestrekte vlaktes en de uitgestrekte korenvelden. Morgen gaan wij weer de bergen in en is weer een heel andere beleving zo verwachten wij.

Mede omdat wij verwachte dat het relatief vrij vlak zou zijn hadden wij gisteren in principe al besloten vandaag 42 km te lopen alvorens een bed te zoeken. Wel leek het ons raadzaam om halverwege een uitgebreide stop te maken om nieuwe krachten op te doen voor de tweede 20 km. Om half drie liepen wij de plaats Villalpando binnen en schoven wij meteen aan om een Menu del Dia te verorberen in het eerste het beste Hostal. Wij hebben daarna ook meteen maar een kamer besproken zodat onze nacht eveneens gewaarborcht zou zijn de komende nacht.

Als afwisseling vandaag, een groot bosgebied waar wij doorkwamen, nadat wij de eerste 20 km alleen maar ongemaaide graanvelden gezien hadden afgewisseld met grote percelen zonnebloemen, variërend van 10 tot 40 cm groot, was het genieten van het nieuwe beeld dat bossen heet. Ellenlange leem en grindwegen werden ingewisseld tegen grove grind en rooie lusgrond waarover wij liepen. Over het algemeen dennen bossen met sporadisch enkele steeneiken was het beeld.

Op de vraag van Tars betreft mijn wandelstok, deze zit al 600 km, in twee delen vastgemaakt aan de rugzak en heb ik de hele dag in mijn vizier, weliswaar in de schaduw, want wij lopen iedere dag onze schaduw achterna, overigens een heel bijzondere gebeurtenis. Want wie loopt er 1000 km en ziet al die tijd zijn eigen schaduw? Kortom, mijn dierbare, ingekerfd in de wandelstok heb ik ondanks ik hem niet in de hand heb de gehele dag in beeld!

Waarom niet over Portugal, de Camino Portugues Northe ? Na enige informatie te hebben gekregen zijn wij daarvan afgestapt omdat hier moeilijk (ker) slaapgelegenheid gevonden zou kunnen worden bovendien zou dit gedeelte extra zwaar zijn ook vanwege de hitte (tijd van het jaar) af geraden.

Na 800 km camino Sureste geen enkele pelgrim te hebben ontmoet behalve een fietser en drie pelgrims van de camino Levante waren wij daar een beetje huiverig voor. Nu schuiven wij in bij de camino Sanabres (Via de La Plata) waar wij ongetwijfeld meerdere pelgrims gaan treffen met ingang van a.s. zondag.

Morgen naar Benavente en overmorgen de ontmoetingen met de Pelgrims die vanaf Sevilla komen. Wij kijken er nu al naar uit.

Het Pelgrims automatischme sluipt er na 30 dagen in, zo moeten wij constateren. Niets mis mee, totaal geen zorgen over een volgende overnachtingsplaats en de ervaring dat iedere Spanjaard zijn onbeperkte diensten aanbied gaan wij zo langzamerhand als normaal beschouwen evenals de prachtige dorpen en steden met de Plaza’s Mayor’s en gezellige terrassen.

Ook de absolute eenzaamheid als pelgrim op de camino zijn wij inmiddels aan gewend. Al zal dat na Benavente, wanneer de camino over gaat op de Sanabres (Via de La Plata) wel drukker dus anders worden. Op de laatste 330 km zullen wij echt niet de enige zijn. Maar na de eenzaamheid van afgelopen weken is dat waarschijnlijk een aangenaam vooruitzicht, zo denken wij. Kort samen gevat, ook hier zien wij naar uit.

De onderlinge verstandhouding is na een kleine maand nog steeds goed. Een aspect wat belangrijk is voor het slagen van “een camino samen lopen”.

Wel zijn er wel degelijk verschillen tussen ons is wel gebleken, met name het lopen. Henk heeft een voorkeur aan asfalt en loopt dan aanmerkelijk makkelijker als ik, zowel vlak als bergop (waarschijnlijk een gevolg van de grote staat van dienst uit zijn marathon verleden) maar in grof terrein bergop blijkt dat ik makkelijker uit de voeten kan evenals bij klauteren over rotspartijen. Dus mogen wij concluderen dat er een evenwicht is bij het lopen. Zorgen over mijn knie worden minder evenals de blaren van Henk van de eerste week mogen wij als verleden tijd beschouwen.

De te maken afstanden, zo is gebleken, mag bij de huidige temperaturen niet meer dan 30 km bedragen om de doodeenvoudige reden dat het na 13.00 uur te warm wordt om te lopen.

Met veel vertrouwen zien wij de laatste kleine 400 km tegenmoed. Tot zo ver onze derde evaluatie.

Vandaag zou het hoofdzakelijk parallel aan de autobaan richting Benavente gaan met de mogelijkheid om doormiddel van een extra lusje van 3 km deze even te ontwijken. En dat hebben wij dan ook gedaan, en zijn wij beloond met mooie vergezichten hoofdzakelijk over graanvelden. Geen enkel perceel was al gemaaid waarschijnlijk omdat wij behoorlijk hoog zitten heeft de rijpheid van de gewassen een achterstand in vergelijking met eerdere ervaringen. Wat interessant was vandaag, de arme (vrijwel uitgestorven) dorpen waar wij doorkwamen. Verpaupering en verwaarlozing vielen ons het meeste op niet alleen het straatbeeld maar ook de historische bebouwingen en kerken stonden bol van achterstallig onderhoud. Ons inziens is het met deze constatering een kwestie van tijd en gaat er heel veel schoons verloren.

Een ander aspect welk ons al weken opvalt is dat rondom de grotere dorpen en steden tientallen ha volledig bouwrijp gemaakt zijn inclusief trottoirs en straatmeubulair zelfs de nutsaansluitingen zijn voor iedere kavel doormiddel van een centrale kast voorzien.

De inmiddels dagelijkse (vaste) rituelen : – 5 uur loopt de wekker af. Wassen, pakken, ontbijt over het algemeen bestaande uit 1 liter melk (eventueel met müsli) homp brood met beleg en tussen kwart voor zes en zes uur op pad. Meestal is het eerste uur (de stad uit of door) een kwestie van goed opletten. Nadat wij buiten de bebouwde kom zijn gaat het vrij makkelijk om de weg te vinden.
De eerste 2 a 3 uur worden er meters gemaakt zodat wij, nadat de zon zich heeft gemeld een tandje terug kunnen schakelen tijdens de door ons geplande tocht.

Rond de middag melden wij ons bij de lokale politie of toeristisch informatorisch bureau die ons haarfijn uitlegt waar wij zouden kunnen overnachten.

Op dit moment hebben wij een Alberge in Mota del Marqués waarin vier bedden staan. Twee zullen er onbeslapen blijven, de andere twee, daarvan gaan wij proberen de broodnodige rust te vergaren om morgen weer fit verder te gaan.

Wij hadden ons voorbereidt op een vrij eentonige dag. Uiteindelijk werd het een mooie dag met op het eind een super onderkomen in een onvoorstelbaar mooie Alberge in de stad Tordesillas.

Weer was het moeilijk om in het donker de stad uit, op de camino, te komen zo bleek ook vanochtend. Even stonden wij op het spreekwoordelijke verkeerde been maar, ondanks het vroege tijdstip, stopt er dan altijd spontaan een Spanjaard die zijn diensten aanbied en je met raad en daad bijstaat, een absoluut gegeven wat onze camino zo bijzonder maakt.

Ondanks dat wij vandaag weer in de nabijheid van de autobaan liepen was er voldoende om van te genieten. Het ene moment liepen wij door de bekende graanvelden en op het andere moment door wijngaarden met de indruk dat er kwaliteitswijnen uit gemaakt werden. Met name de plaats Rueda troffen wij de ene na de andere wijnverkoper aan, maar ook coöperaties en wijnverwerkingsbedrijven
waren er meerdere. Een mooie afwisseling waren de percelen bossen en stukken braakliggend terrein wat bestond uit dor gras met allerlij soorten cactussen afgewisseld met frisse klaprozen.

In de plaats Tordesillas, wat onze eindbestemming was, werden wij op meerdere fronten aangenaam verrast. Eerst door een vriendelijke, goed Engels sprekende dame, op het toeristenbureau, ook de Alberge was van een ongekend niveau. Het is een nieuw onderkomen voor pelgrims met alle faciliteiten die men zich wensen kan zoals 10 goede (geen stapel) bedden, nieuwe moderne keuken, wasmachine televisie enz. een luxe die nauwelijks bij een pelgrim past (zou je zeggen).

De stad op zichzelf is ook zeer de moeite waard, zoals wij de gehele route al hebben mogen ervaren met prachtige pleinen, straten en overige bezienswaardigheden.

Een heerlijke Menu del Peligrino bestaande uit een heerlijke verse salade, bief met friet, ijs na met onbeperkt water en wijn voor €9,- p/p. Heeft ons weer in het herstellingsproces gebracht om morgen onze volgende etappe te gaan maken.

Vannacht goed geslapen in een chauffeurshostel. Voordeel hiervan is : dat je s’morgens koffie kunt krijgen voordat je aanstapt. Twee kleine dorpjes zouden wij vandaag passeren voordat het geplande halteplaats bereikt zou worden. De hele dag hebben wij over een licht geaccidenteerde grindwegen gelopen met zover het oog reiken kon granen en nog eens granen. Opmerkelijk van een goeie kwaliteit. Minder was de autoweg die de gehele dag vrijwel parallel naast onze camino liep.

Eenmaal in Medina del Campo, onze eindbestemming van vandaag,werden wij verwelkomd door een Carmaliet pater die ons ieder een eigen kamer aanbood inclusief badkamer, in een Seminarie hartje stad.

Weer een stad met vele schoonheden zoals pleinen en Eglesia’s, maar ook een prachtig gerestaureerd kasteel en diverse musea. Ook vele bars en Restaurants in gezellige Spaanse steegjes kenmerkt een gezellige stad. Wij hebben een heerlijk menu del dia (€ 10,-) genomen in Restaurant “GLORIA”.

Zo meteen Siësta en vanavond nog het gebruikelijke avondwandelingetje om soepel te blijven in de spiertjes.