Vannacht sliep er bij ons in de prachtige dorpsalberge van Gotarrendura, een derde persoon die zichzelf de Fisherman uit Barcelona noemde. Een man van nauwelijks 1,60 m groot van pakweg 50 kg. Grote rugzak, inclusief tent, mooie wandelstok en een gebreide Noorse muts op met een onbekommerde bewondering en respect voor J.Cruiff. Want zegt hij, Barcelona is Cruiff en Cruiff is Barcelona. Zijn beroep is visser en hij maakt een camino van 4 maanden (3000 km) uit dankbaarheid voor het overleven van een ongeluk op zee tijdens het vissen. Hij is aan zijn enkel onder water getrokken door een roofvis en is wonder boven wonder los geraakt en had het ongeluk overleeft.

Later op de avond kwam er nog een fietser uit Tsjechië binnen zodat de 4 bedden bezet waren en wij voor de eerste keer met medepelgrims overnacht hebben in 26 dagen. Wel moet opgemerkt worden dat deze de camino Levante deden.

Vandaag hebben wij weer een nieuwe ervaring opgedaan. Nadat de eerste 12,6 kilometer over voortreffelijke grindwegen, tussen de uitgestrekte akkers met voornamelijk koren gelopen hadden, hadden wij in een bar in Tinosillos ons eerste kop koffie van vandaag genuttigd. Na de pauze werden wij positief verrast met een slingerende weg van 18 km lang door een groot bosgebied van dennenbomen (grove den?) waarvan men hars tapte doormiddel van potten welke men onder aan de beschadigde bast, aan de zuidkant, bevestigd had. Met een trechter liep de hars dan in een potje. Wij hebben eveneens mogen constateren dat deze leeggemaakt werden. Een heel bijzonder schouwspel. Wij vragen ons alleen af waar men hars voor nodig heeft of waarvoor dat gebruikt wordt.

Tenslotte zijn wij gestopt in de stad Arevalo wat opnieuw een mooie oude stad blijkt te zijn, vergeven van de oude gebouwen muren en kastelen. Vijf grote kerken (Eglesia’s) waarop overal de ooievaarsnesten rijk vertegenwoordigd blijken te zijn.

Morgen gaan wij richting Medina del Campo en daar zullen wij moeten beslissen, of door naar Benevante of naar Zamorra om van daaruit de Portugese Northe op te pikken, hier zijn wij nog niet uit, maar daar hebben wij nog een volle dag voor.

In de Alberge van Avila waar wij vannacht geslapen hebben troffen wij gisteren bij aankomst nog twee heel speciale gasten. Een kwam uit Brazilië en had de camino Del Northe gelopen en maakte een tussenstop (hij kwam met de bus uit Santiago) om de stad Avila te bekijken alvorens hij vanuit Madrid terug vloog naar Brazilië. De tweede speciale gast was een man die eveneens op het punt stond te vertrekken (men mag niet langer dan een nacht verblijven in een Alberge) getooid in een smetteloos wit habijt (met witte rugzak) en de Koran, van 10 cm dik in de hand. Tot op dit moment nog steeds onduidelijk voor ons. Zeker is dat ze beide gisterenmiddag zijn vertrokken.

De Duitser met de fiets die wij al eerder in Toledo getroffen hadden kwam ook binnenwaaien. Hij was even rechtsaf gedraaid en Madrid bezocht, de oorzaak dat wij hem ingehaald hebben.

Nadat wij de geweldige stad Avila verlaten hadden liepen wij al spoedig over grindpaden langs tientallen ha wild grasland met daartussen de grillige grote granietblokken. Om precies zeven uur kwam de zon tevoorschijn zodat zowel het lopen als het uitzicht langs de akkers, met de inmiddels talrijke Keltische muurtjes als bijzonder aangenaam ervaren werd. Na enige tijd waren het toch weer de vele graanvelden die het beeld beheersten het grootse landschap met rijke gewassen, welke nog een paar weken moeten rijpen voordat geoogst kan worden. Uiteindelijk zijn wij aangekomen in Gotarrendura een dorp met 110 inwoners, met een prachtige Alberge en een bar waar wij behandeld en bediend zijn met een heerlijk menu del dia, zelfs ons ontbijt voor morgen is hierdoor verzorgd.

In de Alberge zijn alle faciliteiten aanwezig waarvan men ook gratis gebruik van kan maken zoals complete keuken maar ook van een wasmachine en droger.

Kort samen gevat wij hebben het geweldig getroffen met de camino met alles er op en eraan. Tijd voor siësta en morgen zien wij wel weer.

Voor dag en dauw het dorp uit en omhoog. Al snel nadat wij de stad uitwaren werden het smalle bergpaden ofwel veepaden (van koeien en schapen), soms steil soms grillig maar om te doen omdat het vroeg was en de zon nog geen parten speelde.

Het was wel genieten van de uitzonderlijke natuur mede omdat wij voor negen uur geen levend wezen hadden gezien, buiten de koeien en een paar zwerfjongeren, waarop Henk het niet gemind heeft. Het is dan ook een aardigheid om te zien hoe hij hierop reageerde, steeds omkijkend de berm zoeken of in de dekking lopen bij mij.

Verrast waren wij toen wij na 3 uur klimmen plotseling op de top van de Puerto de El Boqueron van 1315 meter hoog stonden. Nog meer vertast waren wij dat nauwelijks 1 km verder de stad Avila in beeld kwam ondanks het nog zeker 15 km lopen was over de asfalt.
 

Heuvels met granietkeien met daartussen enkel dor gras en ander onkruid met hier en daar een koppel vleeskoeien inclusief kalveren welke er overigens goed uitzagen. Maar dat moet kunnen als iedere koe enkele tientallen ha tot haar beschikking heeft.

Ongeveer 4 km voor Avila kwamen langs een mijn die grondstoffen delfde uit de heuvels echter wij weten niet welk product het betreft, alleen dat het een mega bedrijvigheid was.

Van verre zagen wij de hoogst gelegen stad (vroegere hoofdstad van Spanje), tegen een heuvel liggen. Eveneens is het de best ommuurde stad van Europa die valt onder de wereldctuurfonds van Unesco. Wij hebben vanmiddag uitgebreid de stad bezocht en zijn zeer ingenomen van alle schoonheid welke zich daar bevind, de Plaza’s de verschillende kerken met als hoogtepunt de prachtige kathedraal met ongekende schatten en relikwieën die voor het publiek in o.a. een kolossaal museum te zien zijn. Ook hebben wij een wandeling gemaakt over de prachtige hoge gerestaureerde stadsmuur (verdedigingswal) van 2,5 km. Joep ge hed gelijk!! Geweldige stad!!

Morgen verder maar nu naar beneden, hoe dat gaat zien wij morgen wel weer.

Vannacht geslapen in de gemeentelijke Alberge (herberg) van Cebreros. Deze was op een groot sportcomplex waar tennis en voetbalvelden, maar ook een groot zwembad en een soort kantine was gesitueerd. Wij waren de enige gasten en troffen er een onbemande receptie aan, 42 mooie stapelbedden, uitgebreide douches en toilet’s, alles in perfect verzorgde staat, groot terras compleet met tafels en stoelen maar ook een gemeubileerd leslokaal.

Toen wij vanmorgen vertrokken, en de sleutels in de brievenbus gedropt hadden, hadden wij alleen gisterenavond even twee badmeesters gezien maar omdat er toch niemand kwam zwemmen waren deze spoedig weer vertrokken.

Het was nog geen zes uur toen wij de stad verlieten en met enige spanning zagen wij de tocht van vandaag tegenmoed. De bergen kwamen over als een soort muur zoals wij er tegenaan keken. De eerste kilometer was dan ook klauteren daarna werd het iets minder steil tot de top van de Puerto de Arrebatacapas 1068 meter hoog met prachtige vergezichten van een ongekend wijds natuurgebied.

Opvallend vandaag was de vele wilde lavendel die in zijn geheel in bloei stond. Verder was het beeld als een dor, droog steppegebied waarin alleen af en toe een groep (wilde) paarden te ontdekken was. Ook roofvogels hebben wij regelmatig gesignaleerd alleen zijn wij er nog niet uit welke. Duidelijk is dat ze een vleugelspanbreedte van minimaal een meter hadden.

Kortom de etappe van vandaag was genieten vanaf de eerste minuut. Morgen gaan wij richting Avila de hoogst gelegen stad van Spanje. Volgens de boeken moeten wij dan 27,7 km afleggen klimmend naar een hoogte van 1425 meter. Daar meer over de tocht erheen.

Tussenverslag.

Toen ik samen met Annie mijn eerste camino, vanaf huis naar Santiago maakte, kwamen er al vragen. Wat beweegt je (jullie) om zo’n tocht te ondernemen? Henk heeft de camino Frances via de Northe, geheel gelopen met Ria, en weet ook wat het is om onderweg te zijn. Inmiddels ben ik met de vierde pelgrimstocht bezig en bereiken ons nog steeds dit soort vragen. Allereerst moeten wij vaststellen dat het bijna niet uit te leggen is wanneer men het niet ervaren heeft.

Wij denken dat de grootste drijfveer is, het onderweg zijn en het besef er te zijn, het bewust ervaren van wat de schepping ons te bieden heeft, steeds verder met de blik op oneindig door natuur en landschap. Iedere dag een slaapplaats zoeken, afhankelijk van de bereidwilligheid van mensen die onderweg daarbij helpen. De cultuur van het land met al haar historie, maar ook de tegenslagen zoals hitte en zware etappes maken deel uit van de uitdaging.

Het bijzondere aan deze camino “Del Sureste” is de absolute rust en eenzaamheid die wij iedere dag ervaren. Vijf medepelgrims hebben wij de in totaal ontmoet, tot nu toe hebben wij nog altijd alleen in de Alberge geslapen wat toch bijzonder genoemd mag worden.

Om een indicatie te geven, wij slapen nu in de Alberge van San Bartolome de Pinares en zien wij in het gastenboek dat er in Juni 12 pelgrims hier overnacht hebben. Deze Alberge is gevestigd in het medisch centrum op de eerste verdieping boven de wachtkamer is een ruimte ingericht met 3 bedden. Toilet en wasgelegenheid is beneden en douchen moeten wij elders in het dorp in een badhuis waarvan wij eveneens een sleutel hebben. Over het algemeen doet men er alles aan het De Pelgrim naar de zin te maken.

Dat zijn de voornaamste beweegredenen van het lopen van een camino volgens onze uitgewerkte dialoog tijdens het wandelen.

Na gisteren een hele zorg minder. De zolen van mijn loopschoenen lieten los, waarschijnlijk mede het gevolg van de hitte. Een schoenmaker, in San Martin de Valdeiglesias was bereid om ze te repareren. Voor €6,- had hij ze netjes gemaakt inclusief nieuwe hakstukken.

Eveneens hadden wij samen de kapper bezocht en hebben onze hoofden goed laten kortwieken, praktisch en lekker koel. Vandaag was het de aanloop route naar het hooggebergte en voerde hoofdzakelijk door een prachtig natuurgebied wat opviel door een enorme bloemenpracht en grote lavastenen waarvan wij genoten. In combinatie met de stilte en het mooie weer een feest om mee te maken.

Op het moment dat het licht werd liepen wij de stad uit. Het plan was eerst de beroemde granieten sculpturen (Toros de Guisando) te bezoeken van 300 a 400 jaar voor Christus. Zeker de moeite waard, alleen al de gedachte dat men toen al zulke sculpturen konden hakken uit een bonk graniet. De stad Cebreros zagen wij al van verre liggen, tegen de flanken van de Puerto de El Boqueron een idyllisch gezicht.

De komende 3 dagen zullen wij moeten klimmen om 1000 meter hoger, de top in het voor ons liggende hooggebergte te bereiken. Volgens onze gegevens zullen het smalle steile klauterpalen zijn. Hoe heftig of hoe stijl zullen wij melden in het volgende verslag.
 

Om half een, na 24 km, al in San Martin de Valdeiglesias, de halte plaats van vandaag.

De eerste bergetappe verliep naar wens, in drie dagen zullen wij met de nodige obstakels van 400 naar 1400 meter moeten en vandaag zijn wij op 850 meter geweest en uiteindelijk op 675 meter ons bedje bij een Hostal ingenomen.

Vanaf de eerste minuut was het genieten. Wij liepen, toen wij het dorp verlieten direct door een natuurgebied, wat gedurende de gehele dag zo bleef. Door dennenbossen met grote bomen met een kroon die de vorm hadden van parachutes met een doorsnee tot 15 meter. Vrijwel niemand kwamen wij tegen en al helemaal geen pelgrims. Genieten was ook de constante reuk van wilde lavendel wat hier rijkelijk groeit en bloeit. Tijdens onze pauzes (om de twee uur) viel dat het meeste op. Het weer was ideaal, half bewolkt vrijwel windstil met een temperatuur van pakweg 23 graden.

Wij hebben er wel een zorg bij, de zolen van mijn schoenen zijn aan het loslaten. Waarschijnlijk het gevolg van de hitte welke de laatste dagen ons ten beurt viel. Nog nooit ben ik hiermee geconfronteerd geweest zodat ik voor de eerste keer een Spaanse schoenmaker op zal moeten zoeken, en dan vertrouwen zal moeten hebben in zijn vakmanschap om de tweede helft van onze camino zonder kapotte schoenen uit te kunnen lopen.

Voorlopig ga ik ervan uit dat dit gaat lukken. Maar dat kan ik morgen pas bevestigen. Dus zometeen wanneer Spanje ontwaakt van haar siësta gaan wij op zoek. En na de bergetappe van morgen rapporteren wij weer ongetwijfeld vanaf een Spaans terras boven in de bergen.

Half zes op pad enigszins bezorgt betreft het weer omdat wij geen sterren aan de hemel zagen. Gelukkig onterecht zo bleek, lichte bewolking was de oorzaak. In blouse was voldoende.

Toen het licht werd liepen wij door alleen maar graanvelden over goed begaanbare slingergrindwegen. Af en toe een perceel met zonnebloemen of een hoek met alleen maar dorre vegetaria omdat over het algemeen alles wat je ziet dor en verdroogd is, behalve wat met kunstmatig regenapparatuur is bewerkt.

3 Uur hadden wij gelopen voordat wij onze eerste koffie konden bemachtigen.
Tijdens deze pauze dreigde het te gaan regenen, Henk zag het wat somber in en vond dat de regenkeep maar voor de dag gehaald moest worden onder het motto baad het niet dan schaad het niet, overbodig en te negatief zo bleek later want de lucht brak open en de zon was het die wij te zien kregen. Heerlijk wandelweer van iets onder de 30 graden met een heerlijk windje op kop.

Gisteren zagen wij de eerste koeien vandaag de eerste paarden. Deze liepen met veulens op een perceel waarvan men de contouren niet kon overzien, zo groot. Wel met zeer weinig gras en geheel verdort.

Uiteindelijk is het een etappe geworden van 34 km met als eindpunt Almorox. Morgen beginnen de bergen en zullen wij een hoogte moeten overwinnen van 350 meter over een afstand van 28 km.
Wij hebben er zin in, wij zijn er klaar voor. Hoe het zal verlopen zien wij morgen.

Het pelgrimagegevoel krijgt langzaam maar zeker zijn plaats.

Na de tiende dag kunnen wij concluderen dat het caminogevoel er inmiddels wel is. Lekker op ons gemak, niets moet, blik op oneindig en lopen, genieten van alles wat wij zien en s’avonds een lekker glas wijn of serveza op een Spaans terras. Dat zijn de hoofdingredienten van een Pelgrim.

Afgelopen week hebben wij te maken gehad met extreem hoge temperaturen van tegen de 40 graden, met een rugzak van meer dan 10 kg en het nodige drinken viel het soms niet mee om zonder schaduw uren door de hitte te lopen om onze bestemming te bereiken. Desondanks moeten wij concluderen dat de stemming onderling optimaal en collegiaal was.

Een kleine 600 km hebben wij nu door het binnenland van Spanje getrokken en twee dingen zijn ons opgevallen, wij treffen werkelijk geen mede Pelgrims (5 in totaal) en de bevolking is buitengewoon vriendelijk en behulpzaam.

Ondanks dat wij het verwacht hadden is de hitte tegengevallen, daar staat tegenover dat het vinden van slaapplaatsen reuze is meegevallen.Iedereen denkt mee en overal krijgen wij onvoorwaardelijk medewerking zeker bij het creëren van een slaapplaats. In ieder dorp of stad waar wij aangeven een slaapplaats te wensen wordt alles in het werk gesteld om aan deze wens te voldoen.

Zo kon het gebeuren dat wij al 6 keer de sleutel van de plaatselijke sporthal kregen en gebruik mochten maken van alle faciliteiten en attributen. Meestal gaat dat door bemiddeling van de lokale politie of gemeentehuis. Ook zijn wij al twee keer te gast geweest in de plaatselijke kerk waar men b.v. in een parochiezaaltje een matras voor ons in orde maakte.

Ons is eveneens opgevallen dat er in het binnenland van Spanje echte armoede heerst o.a. de zogenaamde ondergrondse silo’s maar ook wanneer men s’avonds de straat opkomt zit het overgrote deel op bankjes in de parken met niets als een flesje water.

Niet verwonderlijk als men bedenkt dat de prijzen in een jaar met zo’n 30% zijn gestegen. Tijdens mijn camino vorig jaar kreeg ik bijna altijd geld terug van een euro wanneer ik iets dronk nu is het altijd meer dan een euro. Een menu del dia was vorig jaar nog 6 tot 8 euro, nu 10 tot 12 euro.

De hoogvlakte met de onvoorstelbare grote korenvelden, druiven en olijfgaarden hebben wij voorlopig achter ons gelaten en morgen trekken wij het hooggebergte in. De hoogvlakte varieerde tussen de 500 en 700 meter, komende week gaan wij naar hoogtes van boven de 1400 meter. Het zal ons benieuwen, wij hebben er zin in en zullen rapporteren wat de bijzondere ervaringen zullen zijn.

Na de rustdag van gisteren en een acceptabele temperatuur vandaag, hebben wij weer genoten.

Hieronder een korte beschrijving van hoe ziet er een dag als vandaag uit.

Tegen 10 uur gisteren naar bed en de airco ingesteld op 18 graden. Half vijf de welker, douchen, pakken en naar de keuken. Ontbijt gemaakt, bestaande uit oploskoffie, stukje stokbrood met tonijn, halve liter melk de man en een cakeje. Vertrokken tegen half zes vanaf het centrum van Toledo. (het blijkt iedere keer weer moeilijk de stad uit te komen, zo ook vandaag).

Via via om half zeven uit de stad liepen wij door een behoorlijk pittig heuvellandschap met als decor hoofdzakelijk koren. De helft van het graan is al gemaaid en de rest is eveneens rijp om geoogst te gaan worden de komende dagen. Ook hebben wij tijdens de tocht grote fincas (boerderijen) van 1000 of meer ha. welke volledig omheind zijn gezien.

Om half negen onze eerste stop. Wij ontdoen ons van de rugzak eten een puddinkje drinken water en pauzeren in alle rust een half uurtje. Ruim 10 km hebben wij dan in de benen. De tweede pauze is zo’n 2 uur later weer even schouders ontlasten wat snuisterijen innemen en verder. Om half een kwamen wij (na 26 km) op de door ons geplande overnachtingsplaats, een zaaltje vastgebouwd aan de kerk van Rielves, waar na bleek, onfrisse stapelbedden geen water en geen douches waren.

Wij hebben toen besloten om goed te eten door een menu del dia te nemen, inclusief de nodige wijn, en enigszins uitgerust om drie uur verder te gaan, inmiddels was de zon ook verschenen zodat de volgende 10 km vrij makkelijk gingen. Onderweg was er voldoende afleiding bij het zien en werken van de enorme combines. Afgewisseld met braakliggend natuurgebied. Opvallend detail was dat wij na 500 km de eerste koeien gezien hebben in Spanje.

Het nieuwe ijkpunt om te stoppen was Torrijos en de geplande slaapplaats zou een Alberge bij een zekere broeder Dionisio maar daar daar kregen wij de deksel op de neus. Nadat wij aangebeld hadden kwam hij persoonlijk open doen en snauwde geen Alberge te zijn en smeet de deur dicht. Henk had het daarom helemaal met die man gehad en was vanaf dat moment vast besloten maar een Hostal te nemen. Wat wij uiteindelijk dan ook maar gedaan hebben.

Inmiddels hebben wij ons vast ritueel afgewerkt bestaande uit : – bed uitkiezen op de kamer, douchen, wasje doen, winkelen (proviand voor morgen) en een heerlijke serveza op een terrasje op de Plaza Major.
Henk maakt zijn traditionele schets/tekening en ik mijn dagelijkse verslag op de iPhone.
Morgen op naar Escalona 25 km verderop.