Mede op verzoek van een van onze vaste volgers een korte samenvatting van onze tijdsbesteding na aankomst in Santiago.

Gisteren hebben wij onze intrek genomen bij de particuliere Alberge “The Last Stamp” (El Ultimo Sello) in het centrum van Santiago. Bij de vorige aankomsten stond het bed altijd in het klein seminarie, maar onder het motto “verandering van spijs doet eten” hadden wij deze keer hiervan afgeweken. Weliswaar duurder, maar wel in het centrum vandaar.

Vanmorgen eerst (proberen) uit te slapen, wat enigszins mislukte want om half zeven stond ik al weer onder de douche. Rustig bakje koffie genomen wat gegeten en naar het lagelanden opvanghuis van het genootschap gegaan om onze tickets uit te laten printen. Daarna de wandeling naar het klein seminarie en over de groente-vismarkt, kapper geweest en terrasje gepikt onder het genot van een heerlijk glas wijn. Henk met zijn schetsboek op zijn knieën en ik de vele tientallen binnen stromende Pelgrims observeren, komende via de “Camino Frances”. Opvallend veel jeugdigen en kleine lichte rugzakjes. Ook de zomerse kledij en de vele lichte loopschoentjes vallen daarbij op.

Mensen die een lange tocht gemaakt hebben met een emotionele blik op de Kathedraal, andere waar de spanning vanaf druipt omdat men in het ongewissen is van wat hen op het eind te wachten staat, maar ook hordes jongeren die wild enthousiast, af en toe geluidruchtig, de laatste honderden meters van hun camino maken.

Wij gaan vanavond onze “Camino Sureste” afsluiten met een toepasselijk Galiciës menu del dia. Een voorgerecht van “sopa de marisco” (vissoep) en het hoofd gerecht natuurlijk “Calamares Ala De Cerdo” (inktvis naar Galiciës recept). Onbeperkt wijn en met een heerlijk ijsje na.

Morgenvroeg met de bus naar Potugal waar wij nog 2 dagen verblijven in de hoofdstad Porto, alvorens terug te vliegen naar huis.

Wat gaat er een enorme stroom van emotie door je heen wanneer zo’n camino als deze erop zit! Het mechanisme van denken en handelen vertoond haperingen, evenals realistisch redeneren. Namen, tijdsbesef en de herinnering van de ontberingen, weigeren, om in je gedachten op te komen wanneer je het plein opkomt tussen een mengelmoes van Pelgrims. Wel levens-speerpunten komen boven drijven waarin wij elkaar de ruimte hebben gegeven om deze een juiste plaats te geven.

Sms’jes telefoontjes met felicitaties doen je dan goed en helpen je op weg om weer tot de realiteit te komen. Maar ook de fijne warme gemeende reacties, op de site, hebben er toe bijgedragen om deze tocht voor ons “onvergetelijk” te maken, zelfs op momenten dat het moeilijk was, ons er doorheen heeft gesleurd. Namens ons tweeën bedankt!

Ook het laatste gedeelte over route “Via de La Plata” waren vreemd genoeg maar enkele Pelgrims. Jammer omdat wij verwacht hadden hier meerdere Pelgrims te treffen al was het maar om de ervaringen uit te wisselen. Voorlopig scharen wij dit onder het “noemer” warme weer, ook nu nog boven de 30 graden.

Tijdens onze laatste loopdag werd er weinig gezegd. Santiago zie je wanneer je uit het zuiden komt al 3 uur van te voren liggen. Mogelijk was dat de oorzaak, “het einddoel”, “morgen niet verder”. “Niet meer voor dag en dauw op pad, geen uren voor onze eerste koffie”. Maar eveneens realiseren wij ons dat het een zegen is wanneer je zo’n tocht, kunt (gezondheid) mag (thuisfront) maken. Velen zouden het willen en wij gunnen iedereen deze prachtige levenservaring.

Finisterre zit er niet meer in om de doodeenvoudige reden dat wij het na de beproeving van de laatste 7 weken wel even gehad hebben.

Lof voor de huiskamervandelagelanden (een nieuw initiatief van het Nederlands Genootshap van St.Jacob) die ons op een voortreffelijke wijze in Santiago heeft opgevangen en geadviseerd. Zaterdag verkassen wij naar Porto om a.s. woensdag in alle vroegte terug te vliegen op Eindhoven.

Nog 18 km en Santiago is bereikt. Ondanks dat het vandaag (maar) dik 25 km was waren deze behoorlijk zwaar. Niet de moeilijkheidsgraad maar de omstandigheden zijn hiervan de reden. Het warme weer maar ook de hunkering naar het plein voor de Kathedraal zijn hier ongetwijfeld debet aan. Wij realiseren ons steeds meer dat de tocht die gemaakt is heel bijzonder is. Niet voor niets zien wij geen Pelgrims op de camino. Spanjaarden die wij spreken kijken verwonderd en verbaast als wij aangeven waar wij mee bezig zijn cq morgen af gaan ronden. Toch houden wij er een goed en voldaan gevoel aan over.

Betreft de wandeling vandaag, met een woord weer buitengewoon boeiend, met kleinschalige boerenbedrijfjes gevestigd in mooie typische Galiciëse dorpjes in een bergachtig landschap met veel afwisselende bossen (eucalyptusbpmen) was het wederom genieten.

Voor de tweede keer loopt Henk morgen, en ik voor de zesde keer Santiago binnen. Met de wetenschap dat het deze keer, voor ons beide, met speciale gevoelens is op alle gebied, zal 11 juli 2013 in onze herinneringen gegrift blijven staan als heel bijzonder.

Wij zien er na uit om deze ervaring morgen mee te maken. Daarover morgen meer, evenals over onze (afkick) plannen de komende week.

Ondanks de warmte hadden wij na vannacht besloten om nog iets verder te gaan als …. maar daarover direct meer.

In het prachtige oude (450 na Christus) klooster van Oseira waren wij gisteren niet de enige gasten. Er was namelijk een Spaanse groep jeugdigen van ongeveer een jaar of 15 (26 meisjes en 15 jongens exclusief begeleiding) die in groepsverband gestart waren met de camino voor de laatste honderd kilometer wat recht geeft op het zogenaamde certificaat.

Ondanks dat het een gedisciplineerde groep was gaven wij graag de zekerheid om hen voor te blijven voor de laatste dagen. Zeker wanneer men gewend is (zoals wij) om ‘s nachts rust in de te hebben. De enigste oplossing was dan ook een extra lange etappe te maken waarvoor wij uiteindelijk dan ook gekozen hebben. 40.3 Km was de consequentie en het eindstation was Selleda. Een Alberge in een voormalige school met 65 bedden en een voortreffelijke eigen keuken waardat men vrijwel alles kan verkrijgen tegen zeer redelijke prijzen. 4 pelgrims hebben hier vandaag hun intrek in genomen.

Twee etappes zijn wij verwijderd van Santiago en wij moeten ruiterlijk toegeven dat wij ernaar uitzien, niet omdat de tocht niet gebracht heeft wat wij ervan verwachten maar alleen dat de warmte wel degelijk zijn tol geëist heeft. Iedere keer was er heimwee naar “het einde van de wereld” (Finisterre) maar deze keer is Santiago voldoende, zo denken wij.

Gebruind, enkele kilo’s lichter en een voldaan gevoel zal onze eindconclusie zijn overmorgen, wanneer wij rond de middag het plein voor de Kathedraal van St. Jacob opstappen.

Het is eentonig maar ook vanmorgen vroeg vertrokken vanwege de verwachte hitte.

Een meevaller vandaag was: het over grote deel liepen wij door bossen in de schaduw zodat wij omstreeks 13.30 bij ons geplande bed stonden bij het klooster van Oseira.

In het traject kregen wij twee behoorlijke klimmen voor onze kiezen, vrij in het begin en als toetje op het laatst. Genieten was het wederom tussen de Keltische muurtjes langs de veepaden waarover wij met de regelmaat over liepen. Van steen naar steen, bij regen of mindere droge periodes, door een soort rivier, mochten wij onze kunsten tonen.

Nog drie of vier etappes en Santiago wordt bereikt. Morgen nog een keer een echte klim die al begint na amper honderd meter, het zal ons benieuwen en zullen het met graagte berichten.

Het einddoel, Santiago, komt langzaam maar zeker in beeld. Terugkijkend op de 1000 km die wij achter de rug hebben mogen wij concluderen dat het een geweldige tocht is. Na het binnenland, centraal Spanje, geconfronteerd te zijn geweest met de extreme (ingecalculeerde) hitte hadden wij verwacht dat deze omstandigheden in Galicië wel zouden temperen maar dat is geenszins het geval zodat het er naar uit ziet dat ook de laatste week de hitte ons zal blijven vergezellen.

Ook hadden wij verwacht dat het drukker zou worden op de camino omdat er meerdere samen komen op dit gedeelte van de route. Een tweede argument waarom wij dit hadden verwacht zijn de laatste honderd km, waarvan Spanjaarden graag gebruik maken, en achtereenvolgens recht geven op het certificaat in Santiago. Mogelijk krijgen wij hier vanaf morgen mee te maken, wij moeten er nl nog een dikke honderd lopen voordat wij in Santiago zijn.

Niet alleen voldoende drinken is tijdens onze tocht een belangrijk aandachtspunt, maar ook vroeg vertrekken en smeren (plamuren) met zonnebrand factor 50+. Het plan voor de terugreis is om volgend weekend te treinen naar Porto en van daaruit op 17 juli al vroeg met Ryanair terug op Eindhoven te vliegen.

Tot zover de vierde evaluatie.

Vannacht zullen wij slapen in de Pelgrimherberg van het klooster van de orde van Franciscanen.
Op het moment dat ik begin aan dit verslag zitten wij voor de deur op een bankje, uit de zon, te wachten op het openen van de deur zodat wij naar binnen mogen om een bed te krijgen en ons op te frissen zodat wij straks de stad kunnen gaan bekijken.

Zoals gewoonlijk weer vroeg vertrokken en hadden wij alweer verschillende kilometers in de benen voordat de zon haar huiswerk ging maken. De voorspellingen waren weer rond de 40 graden vandaar.

De route door het Galiciëse land was ook vandaag weer zeer de moeite waard. Regelmatig kwamen wij door een dorpje, en ondanks er nooit iemand te bespeuren was, ademde het overal een gezellige Galicië sfeer uit.

Van de inzinking van gisteren was ik redelijk hersteld en waren de 24 km van vandaag verantwoord mede omdat wij al voor twaalven op bestemming waren. Morgen gaat dat problematischer worden, er zal dan weer veel geklommen moeten worden. Maar daarover morgen meer

Henk heeft vandaag bewezen over een berenconditie te beschikken, terwijl ik na vijfentwintig km door het spreekwoordelijke ijs zakte kon hij ongestoord verder terwijl de temperatuur tegen de veertig graden opliep. Bij een extra stop hebben wij wat gegeten en gedronken zodat de laatste 10 km alsnog overbrugt konden worden. Om 3 uur was de mooie moderne (plaatijzeren karkas) Alberge van Xuqueira de Ambia bereikt. Douchen, wasje doen en de gebruikelijke cerveza in het dorp inclusief de nodige boodschappen en natuurlijk de siësta waren de volgende stappen.

En zo meteen gaan wij gezamenlijk met een Spanjaard een Menu del Dia nuttigen. De kranten kopte de laatste dagen al van extreme Sahara hitte met 51 graden, daar valt weinig tegen te plannen omdat het, zodra het licht wordt, de temperatuur als een komeet omhoog vliegt. Gelukkig liepen wij af en toe in de schaduw van bomen wat gauw enkele graden scheeld.

Ondanks wisten wij te genieten van het mooie Galisiche landschap met haar prachtige (uitgestorven) dorpen en kleinschalige boerenbedrijfjes. Onbegrijpelijk dat men met zo weinig de kost kan verdienen en daarbij tevreden is. Opvallend vandaag was ook de absolute stilte onderweg. Een enkele boer was aan het hooien of in zijn of haar groentetuin bezig terwijl het gros (vanwege de hitte?) binnen bleef of uit de zon op een beschermt plekje rustig zat te zitten.

Morgen staat de tocht naar Ourense op het programma en begint ook onze laatste wandelweek. De verwachting is dat het weer heet wordt (is). Maar wij hebben er ons tegen gewapend door voldoende drinken in te slaan en voor vertrek morgenvroeg uitgebreid smeren met factor 50+.

Gisterenavond waren wij enigszins verontrust door de gebrekkige informatie over afgesloten wegen welke deel uitmaakte van de camino. Wegens de aanleg van een nieuwe autoweg zouden er gedeeltes onbegaanbaar zelfs verboden zijn. De onduidelijke omleiding zou 32 km langer zijn. Het bleef een warboel van informatie zodat wij contact gezocht hadden met een Spaanse mede pelgrim om samen met hem te starten.

Het bleek een schot in de roos. Het werd toch het traject wat ik al eerder gelopen had in 2012. Echter nu werden wij positief verrast waar ongetwijfeld het weer debet aan is. Door bij zonsopgang te lopen op 1000 meter en hoger zagen wij vergezichten die niet te omschrijven zijn, zo mooi. Weliswaar uitgebloeide hei maar daartegenover stond de frisse lichtgroene nieuwe uitschot.
Over het algemeen duizenden ha. Van deze heide met hier en daar een enkele boom was het algemeen beeld. De werkzaamheden (aanleg autobaan) waren op afstand een interessante bezienswaardigheid (zeker wanneer je uit de branche komt).

De start was overigens gecompliceerd omdat onze Spanjaard (gids) tijd genoeg had en uiteindelijk anderhalf uur nodig had om startklaar te geraken. Geduld was onze enige optie en dat zou de gehele dag zo blijven. Een van de kenmerken van de echte Spanjaard zo is onze gezamenlijke conclusie, omdat hij tijd genoeg heeft en zich door niets en niemand op laat jagen. Sterker nog, hij gedraagt zich als oppermachtig door te delegeren, zoals van tijd tot tijd o.a. zijn wandelstok vast te houden maar ook tijdens zijn stemverheffing te luisteren naar zijn instructies

In Laza, waar wij een bed gekregen hebben in een moderne gemeentelijke Alberge, bleken wij drieën de enige pelgrims te zijn. Toen wij het stadje Laza naderde werd het wel duidelijk dat er een grote bosbrand heerste. Blushelikopters vlogen af en aan wat een geweldig schouwspel was.

Vanavond hebben wij uitgebreid gegeten in een plaatselijke bar, wat eveneens een hoogtepunt bleek te zijn, wat eten betreft, op onze camino tot nu toe. Morgen verder richting de mooie stad Ourense.

Vandaag hebben wij grotendeels in de schaduw kunnen lopen om de doodeenvoudige reden dat er steeds meer grote bomen zijn. Wij ervoeren het als een geschenk omdat de temperatuur, ook vandaag, weer behoorlijk opliep.

Ook hebben wij genoten van de prachtige vergezichten in en over de bergen welke sinds vandaag nadrukkelijker aanwezig zijn. Eveneens is te zien dat wij tegen de grens van Galicië zijn aangekomen, niet alleen de huizen met hun bekende balkonnetjes, maar ook is te zien dat alles duidelijker groener wordt. Waar men van mag concluderen dat hier meer regen valt. Alhoewel wij sinds wij in Spanje zijn nog geen druppel gehad hebben zelfs nagenoeg geen bewolking.

De eerste week hadden wij enkele zogenaamde bergetappes, daarna 4 weken hoofdzakelijk heuvels en vandaag is het daadwerkelijke klimwerk begonnen en zal tot Santiago zo blijven. Met de eeuwige sneeuw binnen het gezichtsveld tussen de groene bergen. De brem was gedeeltelijk of helemaal uitgebloeid zo was onze veronderstelling maar hier troffen wij hem aan in volle bloei, planten tot wel meer dan 5 meter hoog! Hele oppervlaktes worden hiermee opgesierd.

De looppaden omhoog zijn meestal grote stapstenen over holle wegen die ook fungeren als rivier wanneer het regent en in natte periode. Er is een behoorlijke durf en conditie voor verreist om met een zekere  regelmaat naar boven te klauteren. De windmolens waren vandaag weer in grote getalen te bewonderen op de talrijke hoge bergtoppen.

Vandaag hebben wij als absoluut hoogtepunt de Padornelo, met zijn 1318 meter, beklommen en morgen krijgen wij nog de top van de Portela de la Canda (1268 meter) voor de kiezen. Volgens de boeken zouden wij nog 231,3 km moeten lopen om het einddoel “Santiago de Compostela” te bereiken. Wij gaan ervoor en vinden op mindere momenten moraal in de geweldige reacties welke wij mogen lezen op deze site.